Terug van weggeweest: de processie van Bekkevoort

Flor wordt verwelkomd met een brede glimlach als hij het gezellige volkscafé De Kring binnenstapt. Elke vaste klant kent hem, hier onder de kerktoren van Bekkevoort. Ze kennen hem van Pasar, van de cultuurraad, als organisator van de processie, of misschien van toen hij nog actief was bij Beweging.net of van een ander initiatief in het dorp.  Als de senior van Pasar is hij een onmisbare kracht. ‘Voorzitter? Nee, we hebben geen voorzitter’, lacht hij. ‘Maar ik ben wel de oudste. Dus als iemand het moet uitleggen, ben ik dat doorgaans wel.’

Je bent een spil in het sociale leven in het dorp. Van waar komt jouw engagement?

‘Ik denk dat het in mijn DNA zit. Mijn ouders waren heel gewone en behulpzame mensen. Net als mijn twee broers en twee zussen – mijn jongste broer is drie jaar geleden overleden. Ik heb nooit anders geweten dan dat we mensen hielpen als dat nodig was. Bovendien wil ik de dingen aanpakken. ‘Komaan, we doen dat!’, zo ben ik. En het liefst als we iedereen meekrijgen.’

‘Lang geleden speelde ik voetbal. Ik werd ook afgevaardigde van de club, maar toen ik daarvoor toch wat te oud werd, ben ik gretig beginnen wandelen. Ik hou van lange wandelingen, ik ben al vijf keer naar Santiago de Compostella gestapt vanuit Portugal en Frankrijk. Zo ben ik bij - toen nog - Vakantiegenoegens verzeild geraakt. Onze vereniging bestaat intussen al 42 jaar. Nog steeds is er elke maand een activiteit, en elk jaar een wandelweekend. Onze ochtendwandeling in juni is een klassieker, na de wandeling is er steevast spek met eieren en taart. Eén keer hebben we geen taart gegeven, dat heb ik lang moeten horen (lacht). Tja, zo gaat dat in een dorp, we houden graag vast aan de dingen.’

Waar ben je het meest trots op?

‘Dat ik mensen heb kunnen samenbrengen. In september, tijdens Bekkevoort Kermis, ging de processie opnieuw uit. Dat was 59 jaar geleden! Ik heb als kind nog zelf mee gestapt in de processie, dat moest toen nog van de school. We stapten naar de kapel in het oude centrum en terug. Maar toen de baan Leuven-Diest werd verbreed naar drie baanvakken, werd het te gevaarlijk. De parochie hield het voor bekeken.’

Toch overstag gegaan

‘Een jaar of twee geleden stak het idee om opnieuw een processie te organiseren de kop op. Het waren vooral de organisatoren van de Bekkevoortse Truckshow die aan mijn mouw trokken. We hebben in ons dorp een van de grootste jaarlijkse truckshows van Vlaanderen. Tijdens de receptie naar aanleiding van de installatie van de nieuwe kerkraad, ben ik overstag gegaan. Ik ging de uitdaging aan: er zou opnieuw een jaarlijkse processie komen in ons dorp. Ik ben dan met de pastoor gaan praten, met de burgemeester en met de politie. De politie ging akkoord met de veilige route die ik had uitgetekend. We kregen de Chiro en andere verenigingen ook mee, en uiteindelijk stapten er wel driehonderd mensen mee op. Mijn kleinzoon reed met zijn oude tractor vooraan. Twee heiligenbeelden werden meegedragen, een Onze-Lieve-Vrouwbeeld en Sint-Pieter, de patroonheilige van onze Sint-Pieterskerk.’

Je bent 83 jaar en nog volop actief. Zijn er momenten geweest dat je al dat vrijwilligerswerk maar niets vond?

Flor aarzelt even, zijn blik dwaalt af. Vijf jaar geleden verloor hij zijn vrouw aan een snel woekerende kanker. Het doet hem nog pijn om erover te praten. 

‘Ik heb toen wel gedacht: wil ik nog wel verder doen met wat ik bezig ben? Maar iedereen zei me: Flor, je moet voortdoen. Vooral nu. Dus heb ik voortgedaan. Maar hoe lang nog? Dat weet ik niet. Ik zie wel. Volgend jaar vormen we een nieuwe cultuurraad. Ik heb al de vraag gekregen me opnieuw kandidaat te stellen. Misschien doe ik dat, misschien ook niet. Ik moet er nog over nadenken. Ach, ik zou nog zo veel willen doen, maar…’

 Wat zou je nog willen doen?

‘Ik ben nog steeds een verwoed wandelaar. Ik hoop volgend jaar nog met een paar vrienden de Camino Inglés te volgen naar Santiago de Compostella. Althans, het Spaanse deel. Een tocht van zo’n 120 kilometer. Ik mag dat niet meer alleen doen van mijn vrienden, je weet nooit wat er op mijn leeftijd kan gebeuren. Ook mijn zussen laten van zich horen. Waarom ik die tocht nog wil maken? Niet voor de sportieve uitdaging. Ik ga als pelgrim en wandel graag in alle rust, al mijmerend. Het leven kan simpel zijn, als je dat wilt.’

‘Ach, da’s het leven. Iedereen heeft minder goede momenten. Ik had een fantastische vrouw. Niet heel lang na haar, heb ik mijn broer verloren. De man van mijn jongste zus is ook de broer van mijn vrouw, hij is zes maanden voor mijn vrouw overleden. En drie weken voor mijn vrouw, overlijdt de oudste zoon van mijn oudste zus. Hij was amper zestig jaar. Dat was een zware periode en het doet je denken over het leven. Ik geef niets om luxe. Maar wel om familie, om vrienden. Mensen samenbrengen, daar draait het om. Daarom doe ik het.’