Natuur stopt niet aan de grens

De Sint-Benedictusabdij de Achelse Kluis werd gesticht door een katholieke priester uit Valkenswaard. Na de Vrede van Münster in 1648 werd de grens tussen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden min of meer vastgelegd. Het was meteen ook een geloofsgrens. Dat is de reden waarom er veel religieuze instellingen vlak bij de grens met Nederland zijn opgericht. Katholieken konden in de Zuidelijke Nederlanden vrij hun geloof belijden.

In de Eerste Wereldoorlog liep Den Doodendraad door de moestuin van de abdij. Nu verblijven er mensen die afkicken van een verslaving. Aan de voorkant is een bierwinkel en stemmig terras ingericht waar je kan genieten van de Achelse Trappist. We bezochten de abdij in volle coronacrisis. Voor ons Belgen was het op dat moment een evidentie om er met een mondmasker binnen te stappen. Nederlanders zonder mondmasker werden onverbiddelijk weggestuurd wat tot veel gemopper op de parking leidde. Het was de eerste keer dat we zo duidelijk een cultuurverschil konden vaststellen.

Grafheuvels in de bossen

Net voor we het centrum van Achel verlaten, doen we de ambachtelijke kaasmakerij Catharinadal aan. In dit vroegere franciscanessenklooster wordt al sinds 1935 kaas gemaakt door dezelfde familie. ‘Wij zijn vooral bekend voor onze blauwe schimmelkaas’, zegt kaasmaker Peter Boone. Naast de toonbank kan je een introductiefilmpje bekijken.

We duiken de bossen in en passeren de grafheuvels Grote Haart die ooit deel uitmaakten van een groter urnenveld uit de vroege ijzertijd. De cirkelvormige inrichting van het boskerkhof wat verderop is op deze grafheuvels geïnspireerd.

Krokussen langs Den Doodendraad

De geologische tuin van Hamont-Achel biedt 500.000 miljoen jaar steentjesgeschiedenis. De ruïne van de Waag ligt ernaast. Hier werd in de 18e eeuw graan gewogen. We genieten van de kronkelende fietspaden door het Domein Beverbeek en fietsen over droge zandruggen en natte beken. Een eekhoorn flitst over de weg.

Ter hoogte van knooppunt 216 bereiken we Den Doodendraad, een reconstructie van hoe het er in de Eerste Wereldoorlog uitzag. Ongeveer op deze plek zou een vluchtende moeder met haar kind geëlektrocuteerd zijn, één van de naar schatting duizend slachtoffers van de met 200 volt geladen draad. Het dochtertje dat op de rug van de moeder hing zou de draad hebben vastgenomen en daarmee hun doodsvonnis hebben getekend. In het voorjaar bloeien krokussen langs de hele lengte van Den Doodendraad.

Het verharde heidepad op Nederlandse bodem volgt de grens. Grenspaal 176 staat op de plek waar vijf gemeenten samenkomen. We trekken De Groote Heide in. Eind augustus kleurt deze prachtige heidevlakte fleurig paars. Er zijn opvallend meer fietsers op deze paden.

IJverige everzwijnen

In Leende hangen bij de typisch Brabantse langgevelboerderijen klompen aan de voordeur. Verschillende particulieren doen aan straatverkoop. De één verkoopt honing, de ander pompoenen en nog een ander confituur.

Het fietspad kronkelt door het Leenderbos. Zoals veel Nederlandse bossen in Noord-Brabant werd ook dit bos aangeplant in de jaren dertig om werklozen werk te geven. Rechts van het pad zien we de sporen van enkele overijverige everzwijnen.

We fietsen door een stiltegebied, puur en onversneden. Twee koetsen hobbelen door het feeërieke landschap. De koetsiers trekken zich niets aan van het stiltelabel en schreeuwen elkaar een lang gesprek toe. Midden in dit heidegebied houden we halt voor een picknick. Fotografe Siska heeft aan alles gedacht.

De Dommel voedt de Venbergse Molen. Het is een startplek voor kanovaarten. Het stiltegebied De Malpie grenst eraan. De vennen ogen vredig. Rechts van het verharde fietspad rijst de Malpieberg op waar de prehistorische mens 15.000 jaar geleden al zijn bivak opsloeg.

Een lange, rechte weg leidt naar de Achelse Kluis. De grens is er kleurrijk op de straat vastgelegd. Een oude spoorbedding brengt ons terug naar het centrum van Achel.

Bekijk de route

Meer info

www.degrooteheide.eu

www.toerisme-hamont-achel.be