Kamperen: de Naamse Ardennen

De sfeer zit onmiddellijk goed en iedereen houdt rekening met elkaar. De snellere wandelaars houden geregeld halt om de twee jongsten te laten bijbenen. Het is warm, de zon zindert op het asfalt en dus last Rein een stop in bij een kapelleke – lees: cafeetje – om de dorst te lessen. Sommige deelnemers kennen elkaar van vorige Pasar-trips en er wordt heel wat gelachen. Ik haal alleen constant de namen door elkaar. Was het nu Luc of Ben?
De enige wiens naam we allemaal vlot kunnen onthouden is Tattoo, de hond waarop Ben en Ann een tijdje babysitten. Het is een echte lieverd en zelfs onze twee jongsten die het niet zo op honden begrepen hebben, ontdooien na een tijdje in zijn gezelschap. Op de terugweg beklimmen we met z’n allen een heuvel om van daaruit het uitzicht over de vallei te bewonderen.
Gidsen Rein en Aline kennen de mooiste wandelpaadjes als hun broekzak. Langs een smal weggetje gaat het pittig omhoog en de Semois onder ons wordt steeds kleiner. De middagzon priemt tussen de bomen door en werpt een sprookjesachtig licht op enkele stammen met elfenbankjes. Het is stil in het bos, enkel het geritsel van blaadjes en het gefluit van enkele vogels is te horen. Het gepraat in de groep valt stil en de rust is bijna tastbaar.

De koelte voelt eerst aangenaam, maar het contrast met de buitentemperatuur is groot. Gelukkig hebben we op aanraden van Rein allemaal een warme trui meegenomen. Ook een helm is geen overbodige luxe, de gangen zijn laag en het duurt niet lang voor de eerste zijn hoofd stoot. Au! Onze oudste zoon mag proberen om de loodzware leisteen op te tillen, het lukt hem niet. Hij schrikt wanneer hij hoort dat jongens vanaf 15 jaar in de groeve begonnen te werken, dat is maar een jaartje ouder dan hij! Verlichting is er nu gelukkig wel, vroeger had elke arbeider enkel een carbuurlamp. In dat schaarse witte licht moet alles er nog spookachtiger hebben uitgezien.
’s Avonds als de groeve leeg was, werden explosieven tot ontploffing gebracht om de grote brokken steen los te maken. Zo kon het stof ’s nachts gaan liggen en kon er ’s ochtends opnieuw gebeiteld en gesleurd worden. Zo ontstonden grote zalen waaruit al het leisteen werd gehaald. Midden in de groeve stoten we plots op een smaragdgroene poel met ijskoud helder water, wat een wonderbaarlijk schouwspel. De kleine restanten leisteen werden opgestapeld tot een hoge steiger, dat was minder werk dan ze allemaal naar buiten brengen.
Steen op steen, zonder cement ertussen, werd een stevige constructie gebouwd. Althans ik hoop dat ze stevig is! Met knikkende knieën volgen we onze gids over deze steiger naar de uitgang. Voor we terug het daglicht instappen, werpen we nog een blik op de huidige bewoners van de groeve: enkele stil hangende vleermuizen.

Het restaurantbezoek met de hele groep de avond voordien was gezellig maar best laat en onze kids mopperen wanneer de wekker gaat. Vroeg opstaan op vakantie vinden ze maar niks. Gelukkig kan een bezoekje aan de bizonranch in Orchimont hen opvrolijken. We draaien onze luifel in en snorren met de camper langs kronkelende weggetjes tot aan de boerderij. Daar hobbelen we in een huifkar langs een nagebouwd cowboystadje uit de Far West en door de velden met meer dan 200 bizons. ‘
Bizons zijn de perfecte dieren voor een biologische boerderij’, vertelt de eigenaar gepassioneerd. Hoe bar de temperaturen ook zijn, ze overleven zowel in extreme hitte als in de koude. Stallen zijn dus niet nodig. Bovendien begrazen ze gigantische oppervlaktes waarbij ze telkens maar een klein beetje van het gras opeten. Zo groeit het gras het best en houden ze de natuur in stand. Ook de voortplanting verloopt volledig natuurlijk, kunstmatige inseminatie is niet nodig.
In North Dakota – waar de bizons op de farm vandaan komen – zorgen roofdieren zoals wolven, beren en poema’s nog voor de natuurlijke selectie. Zij doden de zwakste dieren uit de groep en zorgen ervoor dat vrouwtjes vruchtbaarder zijn door het stresshormoon dat de bizonwijfjes aanmaken wanneer er roofdieren in de buurt zijn. ‘Wist je dat een bizon 60 kilometer per uur kan lopen en over hekken van bijna 2 meter hoog kan springen?’ Met leuke weetjes houdt hij ook de aandacht van de kleintjes vast.

Tijdens het roeien genieten we van de natuurpracht op en rond het water. Libellen in alle tinten blauw vliegen af en aan en landen vlak naast ons op de bladeren van de waterranonkels. Kleine en grote vissen zwemmen langs ons heen en heel de rivier kleurt groen en wit van de prachtige bloemen. Diezelfde bloemen beginnen ons echter parten te spelen. Het is moeilijk roeien met al die lange takken in de rivier, het water stroomt traag en de jongens raken achterop.
Ik wissel van plaats met de jongste zoon en moet nu een pak steviger roeien. Op sommige plaatsen moet ik zelfs uit de boot om ons verder te duwen over de stenen in het ondiepe water. Het is warm en best zwaar. Ben springt even in en roeit ons een eindje vooruit. Na drie uur waterpret worden we met een busje terug naar het startpunt gebracht. 
Voldaan ploffen we neer in onze campingstoeltjes voor een laatste glas met z’n allen. De zon zakt weg achter de bomen, de rust daalt neer over de camping. Ik sluit mijn ogen en geniet van het gekeuvel van onze kampeergenoten op de achtergrond. Kamperen in groep, ik kan er best aan wennen.
Tekst Kelly Mortelmans -  Foto's Roel Willems
Dit artikel is verschenen in januari 2018.