Logeren in een retrocaravan

Het is maar een klein stukje lopen tot het Mantingerzand, het heidegebied aan de overkant van de straat. Omdat het gebied wat hoger ligt, werd het nooit ontgonnen, een dik zandpakket maakte dat onrendabel. Op kaarten uit begin 17de eeuw is het gebied al duidelijk te onderscheiden en eigenlijk is het sindsdien nauwelijks veranderd. We volgen het rode wandelpad, een route van 3,5 kilometer. Een korte wandeling, maar met zandbergen om af te springen, bomen om in te klimmen en tal van boomstammetjes als loopbruggen gaat het toch niet zo snel. Dat vinden we helemaal niet erg, want intussen genieten we van de pracht van dit stukje natuurgebied. Waar je ook kijkt, er is altijd wel iets moois te zien: struik-, dop- en kraaiheide, verschillende grassoorten zoals het pijpenstrootje en nu in de herfst ook allerlei mossen zoals het grijzige rendiermos en bekermos. We verwachten ook heel wat paddenstoelen, maar blijkbaar zijn er dit jaar maar weinig: we zien welgeteld één exemplaar.

Grote zwermen trekvogels zoals de rietgans vliegen voorbij en vestigen onze aandacht op de bewolkte lucht. Af en toe piept de zon tussen de wolken door en verwarmt ons gezicht. Te veel naar boven staren tijdens het lopen is echter geen goed idee, want hoewel we nog geen koeien gezien hebben, liggen er her en der wel grote koeienvlaaien. Naast de mooie heide en bijzondere jeneverbesstruwelen spotten we ook wat bijzondere bomen. We lopen langs een mooie eik met stevige takken vanaf de grond, waarop in een wip vijf enthousiaste kinderen zitten. In een bos groeien de bomen hoger op, door de schaduw verliezen ze de lagere takken en krijgen zo een rechte stam, op de heide is dat niet het geval. De volgende bijzondere boom die we tegenkomen is de Oude Den. De boom is een fenomeen in de buurt en werd 100 jaar geleden ook al ‘de Oude Den’ genoemd. De boom groeide op uit zaad - de zaden worden door de wind verspreid - en wordt daarom een vliegden genoemd. Er steekt wat wind op en de hemel trekt dicht, langzaam begint het te druppelen. Warme truien hebben we wel aan, maar onze regenjassen lieten we in de caravan, we zetten er dus stevig de pas in. Het pad buigt linksaf en we passeren een wildrooster, direct na de doorgang ligt links een mooi vennetje. Heb je wat geduld, dan kan je in dit rustgevende uitzicht vast waterjuffers, libellen en kikkers ontdekken. Op het einde van de wandeling spotten we rechts een weide met koeien: die zorgden voor die vele koeienvlaaien op het pad.

Gelukkig is het niet ver naar de camping waar we schuilen voor de bui. Wanneer het opklaart beginnen we aan het aperitief en genieten van toastjes met herfstpatés, vijgen en gedroogde hertenham: mmm!

Otje is dan wel klein en knus, ze heeft alles wat we nodig hebben. Het kleine fornuis en wasbakje functioneren echt, lezen we in de handleiding die voor ons klaarligt. Even het gaskraantje opendraaien of met het handpompje water oppompen en je kan echt koken. Door het slechte weer hebben we daar geen zin in, maar dat is op de Voscheheugte geen probleem. Chantal, de eigenares van de camping, verzorgt een tafeltje voor ons in het gezellige eethuisje, haar man Ruben kookt. We gaan voor het driegangenverrassingsmenu en nestelen ons met een glaasje bij het haardvuur. Dit is pure glamping!

De nacht is heerlijk rustig, al is het bed in Otje niet echt ruim te noemen voor iemand van bijna twee meter. ’s Ochtends strekken we onze benen door naar het sanitaire gebouw te stappen. Buiten is het koud en vochtig, daarom zijn we extra blij met het super-de-luxe warme sanitair. Na een warme douche komt een waterig zonnetje tevoorschijn en genieten we buiten met de hele bende van een stevig ontbijt met spek en ei. Jassen, sjaals en handschoenen worden bovengehaald en warm ingepakt springen we op onze fietsen. Sowieso is Nederland het fietsland bij uitstek, maar hier in Drenthe krijgt fietsen toch nog een extra dimensie.

Het fietspad buigt al snel van de weg af en loopt kilometers lang door een prachtig verkleurend bos. Alle tinten geel, oranje, oker en rood passeren de revue. Als je goed kijkt, zie je hier en daar een eekhoorn wegschieten. Na een tiental kilometer komen we aan in het snoezige dorpje Oud-Aalden, dit oude esdorp bestaat volledig uit Saksische boerderijen en is terecht aangewezen als beschermd dorpsgezicht. Het begint net weer te druppelen en we duiken binnen bij ’t Hoes van Hol-An. In de mooi gerestaureerde Oud-Saksische boerderij uit 1668 schuilt nu een idyllisch pannenkoekenhuis en de geur doet ons watertanden.

Pannenkoeken waren vroeger traditioneel Drents voedsel, boeren en knechten aten ze als tweede ontbijt op het land, stevige werkkost op de doordeweekse dagen. Pas veel later werd het een lekkernij voor feestjes en zondagen. Op de uitgebreide menukaart staan niet enkel de typische hartige en zoete pannenkoeken maar nog een heleboel andere streekspecialiteiten. We kunnen niet goed kiezen en besluiten te starten met een Drents plankje: een aperitiefplank met schenk (gedroogde achterham), nagelhout (gedroogde, gekruide runderlende), boerenmetworst, biologische oude kaas en geroosterd brood. Terwijl wij onze duimen en vingers aflikken, trotseren de kinderen de miezerige regen en leven zich uit in de tuin. Daarna doen we ons te goed aan een grote, smakelijke pannenkoek. Jammer genoeg blijft het maar regenen, dus haasten we ons terug naar de camping. Het bos zorgt gelukkig voor de nodige beschutting tegen de dikke druppels.

Onze dag zit er nog niet op, want Staatsbosbeheer zorgde voor een lichtpuntje op donkere herfst- en winteravonden. Letterlijk, want in het bos bij Buitencentrum Boomkroonpad in Drouwen maak je een wandeling door flonkerende lichtjes te volgen: de Pixies. Als bezoeker krijg je ook zelf een ‘Pixi’ mee in een lantaarn, en die zorgt voor reacties bij de Pixies in het bos. De lichtjes werden gecreëerd door het kunstenaarscollectief WERC, en zij baseerden zich op complexe patronen uit de natuur, zoals zwermen vogels en scholen vissen. In het duister van de Drentse bossen maken de Pixies contact met hun soortgenoten en met de toeschouwer, elke Pixi heeft namelijk een pulserend lampje waarmee het kan communiceren. De Pixies slapen overdag en ontwaken zodra een bezoeker een Pixi in een lantaarn mee het bos in neemt.

Kunst meets technologie en dat perfect geïntegreerd in de natuur, een bijzondere combinatie. In het mooie bezoekerscentrum krijgen we eerst wat uitleg over het pad en we bekijken ook een kort filmpje over de werking van de Pixies. Daarna krijgen we onze eigen Pixi toevertrouwd: een houten lantaarn met daarin een klein lichtje. Zaklampen of andere verlichting zijn niet toegelaten, ze zorgen er immers voor dat je ogen zich niet aanpassen aan het donker. We gaan aarzelend op pad, het is de bedoeling om stil te zijn en te wachten tot de andere Pixies beginnen te communiceren zodat we het juiste pad in het bos zien verschijnen.

Als er geen lichtje brandt, gaan we te snel en moeten we gewoon even wachten. Het is een spannende zoektocht waarbij de kinderen om ter eerst het volgende lichtje tussen de bomen zoeken. Een bos waar je anders misschien ongemakkelijk zou worden in het stikdonker wordt opeens een magische plek door het bijzondere lichtspel. We beklimmen een trap en volgen het pad tussen de kruinen van de bomen. Dit stuk is aangelegd en wandelt vlot, de bomen ruisen en wiegen in de wind en de stilte voelt heel bijzonder. We dalen af en zoeken verder, het lijkt alsof we kriskras door het bos dwalen, enkel rekening houdend met de Pixies die ons gidsen. Het is soms oppassen geblazen want we lopen niet meer op een pad maar tussen de bomen door. Zo in het donker is het niet makkelijk om boomwortels en kuilen te ontwaren. Bijna aan het einde van de wandeling komen we aan een stukje bos waar wel honderden lichtjes met elkaar praten, een betoverend tafereel.

Naast pannenkoeken, Pixies en natuurpracht heeft Drenthe nog meer voor ons in petto. Het is namelijk ook de provincie met de oudste monumenten van Nederland: hunebedden. In heel Nederland zijn er nog 54 van deze grafkamers, 52 ervan liggen in Drenthe, allemaal binnen een straal van 30 kilometer. Ze zijn gebouwd door het Trechterbekervolk, van zwerfkeien die in de IJstijd naar Drenthe zijn meegevoerd. Zulke grote stenen? Dat kan haast niet door mensen zijn gebouwd! Vroeger dacht men dan ook dat hunebedden door reuzen of ‘huynen’ waren gemaakt.

In Borger bij het Hunebedcentrum lopen we tegen het grootste hunebed van Nederland aan: het is wel 23 meter lang en natuurlijk weer perfect klimmateriaal. In het naastgelegen museum leren we hoe de hunebedbouwers te werk gingen: de enorme keien werden op hun plek gezet door boomstammen neer te leggen en de keien daar overheen te rollen. Maar ook op die manier moet het nog een helse klus zijn geweest om een kei van twintigduizend kilo op zijn plek te krijgen. Het Hunebedcentrum maakt deel uit van De Hondsrug Unesco Global Geopark en binnen in de expeditiepoorten IJstijden en Prehistorie maken we een reis door de tijd. We ontdekken wat zo’n ijstijd nu precies is en ontmoeten zelfs een grote harige mammoet.

Buiten in het Oertijdpark maken we een toertje door honderdvijftigduizend jaar Drenthe en ontmoeten de bewoners in de nagebouwde boerderijen. Een vuurtje maken zoals in de prehistorie? Dat kunnen wij ook! Terug op de camping lenen we een grote vuurschaal en op veilige afstand van Otje gaan we aan de slag. Met drie grote balken maken we een pikkel waarrond we een zeil kunnen spannen mocht het weer beginnen te druppelen. Droge takjes zijn nu op de camping niet te vinden, maar we hebben genoeg aanmaakmateriaal voorzien. De kinderen vullen ondertussen ijshoorntjes met zoetigheid: chocola, marshmallows, koekjes en stukjes fruit. Een stukje aluminiumfolie eromheen en ze kunnen op het vuur, de inhoud smelt en het koekje wordt heel krokant. Mmmm, dat is smullen! Ondertussen bakken we brood in de Dutch oven en treffen we de voorbereidingen voor een herfststoofpotje (recept zie kader). Rondom het vuur genieten we van de warmte, het lekkere eten en de gezelligheid. Kamperen in de herfst is kamperen op z’n best.