Onthaasten in Schouwen-Duiveland

Op vrijdag in de late namiddag dragen we onze kinderen netjes over aan hun papa’s. Het onrechtvaardigheidsgevoel waarmee dit gepaard gaat, is groot. ‘Superonéérlijk dat jullie met de camper weggaan zonder ons!’, vinden ze. Gelukkig hebben we als reporter en fotograaf een goed excuus: het is voor het werk. Pas nadat we plechtig beloofd hebben dat ze de volgende keer mee mogen, bedaren de gemoederen. Onze camper is gepakt en gezakt en lijkt licht te kwispelen. Bestemming voor dit Weekendje Weg is Schouwen-Duiveland, het tweede eiland van Zeeland – vanuit België gezien dan. Dit paradijsje voor natuurliefhebbers en rustzoekers ligt gerieflijk dichtbij: op slechts een honderdtal kilometer van Antwerpen.

Als eerste stop kiezen we voor het pittoreske Zierikzee. Dat Zierikzee – amper een scheet groot – ter plaatse geldt als stad, is een beetje komisch, maar zegt ook veel over dit ongerepte eiland. Het is een ware verademing dat de verstedelijking hier nog niet wild om zich heen gegrepen heeft. Zijn dorpse allures ten spijt heeft Zierikzee horeca te bieden die niet zou misstaan in Antwerpen of Gent. Zoals Bij Kees, waar we bij het vallen van de duisternis naartoe wandelen voor een uitstekend etentje zoals je dat in Nederland niet al te vaak voorgeschoteld krijgt. De gerechten van chef Kees Visser zijn verfijnd en zitten boordevol smaak. Ook de warme sfeer en bediening zijn pluspunten. In de zachte avondlucht wandelen we terug naar onze camper, die we voor de nacht parkeren op de camperplaats net buiten de invalswegen naar Zierikzee. Het uitzicht is niet veel soeps, maar het is wel een heel praktische plek als je wil genieten van alles wat Zierikzee te bieden heeft.

Op zaterdagochtend horen we al vroeg de lokroep van Roekoekoe, dat het beste ontbijt van Zierikzee zou serveren. Dat de koffie uit Antwerpen komt, is alvast een goed teken. En met wekelijks wisselende gerechten als desemtoast met champignons, ei en parmezaan, wentelteefjes en gegrild bananenbrood met Griekse yoghurt maak je zelfs van de meest verstokte niet-ochtendmens een blije vogel. Met energie voor zes melden we ons bij de winkel van Jan de Jonge, waar de eigenaar ons allebei van een fiets voorziet. Met zijn handige plannetje zetten we een mooie route uit volgens fietsknooppunten, die ons langs dorpen als Ouwerkerk, Oosterland en Nieuwerkerk voert. Maar dan moeten we eerst het o zo leuke Zierikzee uit geraken, en dat is moeilijker dan verwacht.

In het oude centrum kuieren we langs fotogeniek scheefgezakte gevels, gezellige cafeetjes en aantrekkelijke winkels zoals De Theetap, Raf’s brocante en De Zeeuwse Hemel. Ook de opmerkelijke kerk is het bekijken waard. Omdat we zo lang blijven hangen, is het alweer tijd voor lunch. We nemen fish and chips bij Hooked, waar blijkt dat niet alleen de vis verrukkelijk is, maar dat ze hier ook onthutsend lekkere frietjes kunnen bakken. En wij dachten dat alleen Belgen dat konden. Nadat we de museumhaven hebben bewonderd, springen we toch maar op onze fiets. In Zeeland fietsen is de wind trotseren, merken we zodra we de beschermende muren van Zierikzee achter ons laten. Gespierde kuiten krijg je hier vanzelf! Ons haar staat loodrecht overeind en we moeten stevig op de pedalen staan, maar wat een ervaring. Vanuit de Gouweveerse Zeedijk kijken we ademloos naar de kolkende Oosterschelde. Links van ons strekt zich het groene binnenland uit.

Voor ons, achter de bocht van de dijk, doemen de contouren van het Watersnoodmuseum op. Dat vertelt het hartverscheurende verhaal van de ramp die zich hier in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 voltrok. De verhalen, getuigenissen en herinneringen aan die noodlottige stormvloed waarbij ruim 1800 mensen verdronken, komen stevig binnen. Een bezoek aan dit museum, dat gedeeltelijk op plaatselijke vrijwilligers draait, helpt om Zeeland te begrijpen. De bouw van de stormvloedkering – de Deltawerken – moest ervoor zorgen dat dit soort overstromingen zich niet meer kunnen voordoen. Zo’n verhaal van natuur versus mens kruipt niet in je koude kleren. Gelukkig heeft het weidse binnenland achter de zeedijk zulke fijne taferelen te bieden dat we snel weer op dreef zijn.

In Nieuwerkerk fietsen we langs bakkerij Ten Hove, waar we onszelf bij wijze van opkikker op een Zeeuwse Bolus trakteren. Die plaatselijke in kandijsuiker gerolde delicatesse is niet voor niets de parel aan de Zeelandse gastronomie; er worden zelfs kampioenschappen voor georganiseerd. Daarbij viel bakkerij Ten Hove in de prijzen, geheel terecht wat ons betreft. Net voor sluitingstijd leveren we, nog nahijgend, onze fietsen weer in. In de schemering rijden we weg van Zierikzee, in westelijke richting, langs minuscule dorpjes met namen als Schuddebeurs, Dreischor en Zonnemaire. In het charmante Brouwershaven houden we halt voor een portie Zeeuwse mosselen en zeebaars bij Herberg ’t Swarte Schaep. Logeren doen we vlakbij, op een camperplek in Scharendijke. De boer noemt het een landschapscamping, en het uitzicht is inderdaad beeldig. Wuivend riet, alleen maar gras en stilte. We slapen als rozen.

Zondagochtend, daar hoort sloomheid en veel tijd bij. We maken koffie en nemen rustig onze tijd om te ontbijten. De zon breekt al gauw door de wolken, het sein om onze kampeerstoelen buiten in het licht bedauwde gras te zetten. Intussen luisteren we naar het geluid van passerende zeevogels. En naar onze sympathieke buurvrouw, een volbloed camperfan, die ons een goeie plek tipt om zeehonden te spotten in de buurt. Later op de ochtend verlaten we met spijt ons idyllische plekje en rijden we de Brouwersdam op, die pal naast de N57 loopt. Je komt er via een geasfalteerd stuk dat er op het eerste zicht uitziet als een parking. Maar de weg loopt wel degelijk door, naar een magnifiek uitzicht. Van op de dam zie je links de zee liggen, terwijl aan je rechterhand het Grevelingenmeer ligt te blinken. Dat is het grootste zoutwatermeer van West-Europa en ligt tussen de eilanden Goeree-Overflakkee en Schouwen-Duiveland. Het meer biedt heel wat watersportmogelijkheden, terwijl de zeekant gekleurd wordt door kitesurfers. Het ziet er opwindend uit, maar niet bepaald makkelijk.

‘Je moet wat geluk hebben’, had onze buurvrouw op de camperplaats gezegd. En dat hebben we blijkbaar niet, want de zeehonden laten zich vandaag niet zien. Al kunnen de kleurrijke kitesurfers vanuit de verte ook best doorgaan voor zeehonden. We lunchen met zicht op de zee. Binnen in de camper, want de wind is heftig en gaat maar wat graag op de loop met onze boterhammen. Zondag rond de middag ruilen we de zee in voor het bos. Via Renesse en Burgh-Haamstede zetten we koers naar natuurgebied Westerschouwen, waar het grootste bos van Zeeland ligt. In deze 330 hectare naald-, loof- én duinbos vind je tal van gemarkeerde wandelroutes.

Vanuit de Boswachterij aan de Kraaijensteinweg vertrekken we voor een Schuilhuttocht van acht kilometer. Die heeft alles wat je van een goede wandeling verwacht: frisse lucht, interessante flora en fauna, en gevarieerde landschappen. Wanneer we bij een meertje komen, staat een hert ons te observeren vanuit de struiken aan de overkant. Magisch. Voor we onze camper weer inleveren, brengen we op de terugweg naar huis nog een bezoek aan Deltapark Neeltje Jans. Dat vormt een mooie aanvulling op het verhaal van het Watersnoodmuseum: de indrukwekkende en soms verwoestende kracht van het water is ook hier alomtegenwoordig. En daarmee is de cirkel rond.