Met een mol in de mist

Een grijze lucht, wuivend riet, stille waters tussen uitgestrekte akkers. Je moet ervan houden, maar wij vinden mistige polders een prachtig decor. Het is zondagnamiddag en we zijn in Zuienkerke, een dorp vlak bij Brugge. Ik heb mijn wandelschoenen stevig aangesnoerd, want vandaag gaan we op dropping. Met een groep van tien hebben we afgesproken aan domein Polderwind. Twee van mijn teamgenoten, Gwendolyn en Steven, organiseren jaarlijks zélf een dropping – bij maanlicht – en hebben speciaal voor vandaag een boel vrienden opgetrommeld die al even graag op buitenavontuur trekken als zij. Voor mij is het mijn allereerste dropping. Dat komt ervan als je nooit bij de jeugdbeweging hebt gezeten, en vroeger liever in de turnzaal zat dan met bottinnen in het bos. Ik ben dus best blij dat ik het gezelschap krijg van stappers met iets meer ‘droppingervaring’. Voor we de koude velden in gestuurd worden, geeft Joerie van OutdoorTeam ons koffie, warme chocolademelk én de nodige uitleg. We zullen gesplitst gedropt worden, in vier groepjes. Om de weg terug te vinden, krijgen we een ‘bolletje-pijl-kaart’ mee. Klein detail: we krijgen de kaart mee van een ánder groepje. Via walkietalkies zullen we elkaar de juiste richting moeten wijzen. Telefoons of Google Maps behoren niet tot de hulpmiddelen. Oh, en er zal ook een mol zijn die de boel probeert te saboteren. Die wordt aangeduid via spelkaarten die Joerie uitdeelt. Gniffelend én geblinddoekt stappen we in het busje dat ons op een onbekende locatie zal afzetten.

Volg het mos

Zodra elk groepje gedropt is, kan het spel en de zoektocht naar ‘huis’ beginnen. Volgens de aanwijzingen van team Gwendolyn en Annelies beginnen teamgenoot Tijs en ik te stappen. Over de walkietalkies heen wordt druk gecommuniceerd. Moeten we rechtdoor, linksaf of rechtsaf? De bolletje-pijl-kaarten zijn gelukkig vrij eenvoudig te lezen. Af en toe zien we in de verte een ander groepje wandelen, of kruisen we elkaar op een modderige veldweg. We dragen allemaal een fluovestje, dus zelfs in de mistige polders hoef je niet erg je best te doen om elkaar te spotten. Dat maakt het misschien wat minder spannend, maar het behoedt je ook voor kilometers fout lopen. Zonder al te veel problemen komen we na een paar kilometer aan bij Gwendolyn en Annelies op ‘meeting point 1’. Daar moeten we volgens de aanwijzingen in oostelijke richting samen verder wandelen. Hier speelt de mist ons wél parten, want de zon is nergens te bespeuren. Gelukkig kennen mijn teamgenoten nog wat andere oriëntatietrucjes. Het mos op boomstammen en palen bijvoorbeeld, dat vaak aan de vochtige zuidwestenkant groeit. Of de wind, die in ons land meestal uit het zuidwesten komt, waardoor bomen vaak wat gebogen staan naar het noordoosten. Ondanks deze tips blijven we twijfelen. We zeggen luidop dat we elkaar niet verdenken, maar je voelt toch wat achterdocht: zou de mol hier verwarring aan het zaaien zijn?

Vuur en glühwein

Na tien minuten discussiëren en één keer terugkeren, slaan we de weg in die ons naar ‘meeting point 2’ moet leiden. Daar staat de rest van de groep al een tijdje in de koude. Gelukkig was er een thermos thee én een zak Chocotoffs mee om het wachten te verzachten. De laatste kilometers leggen we samen af, terwijl we verwoed een poging doen om een stuk van het getal pi uit ons hoofd te leren. Die cijfertjes zouden ons weleens van pas kunnen komen bij het kraken van de code van de toegangspoort van Polderwind. Daar worden we, intussen in het halfduister, opgewacht door Joerie en door een gesloten hangslot. Aan de hand van de aanwijzingen op het hek proberen we de code te ontcijferen. Het is een race tegen de klok – we krijgen maar tien minuten – die we helaas niet halen. De teleurstelling over ons eigen falen zijn we vijf minuten later bij een bekertje glühwein aan de vuurmand alweer vergeten. Het antwoord op de vraag ‘en wie is nu de mol’ zorgt nog voor een hilarisch moment wanneer zowat iedereen Tijs aanwijst, maar het uiteindelijk Steven blijkt te zijn. Zijn sabotagepogingen blijken goed mee te vallen, maar zeker is wél dat het zoeken naar de mol voor extra spelplezier heeft gezorgd. Rond het vuur vatten we de middag samen: we hebben goed gewandeld en goed gespeurd, maar vooral goed gelachen. En dat is helemaal wat je op een grijze zondag nodig hebt.