Packraften op de Oise

We starten onze tocht bij de bakker van Guise voor een laatste pateeke. De auto laten we achter op een kleine parking aan de overkant van de straat. We willen liften tot ons startpunt in Hirson om over de Oise terug varen naar Guise. ‘Is liften nog van deze tijd?’ vragen we ons af. ‘Of zijn mensen niet meer zo happig om twee wildvreemden met een grote rugzak mee te nemen?’ We wagen onze kans en gooien onze duim in de lucht. Na amper tien minuten stopt een kleine bestelwagen. We mogen mee rijden met Arnaud, een zestiger in trainingspak. We vertellen onze plannen, waarna hij vriendelijk aanbiedt ons volledig naar het startpunt te brengen. ‘Ik was vroeger een fervent kayaker. Ik heb zelfs nog meegedaan aan het Frans kampioenschap’, vertelt hij trots. De Oise was zijn vaste trainingsparcours. ‘Zeven kilometer heen en terug. Dat deed ik minstens vier keer per week.’ Intussen rijden we naar de bekende waterval van Blangy, een populaire attractie in de regio. Naast de waterval ligt het Domaine de Blangy, een camping die kan dienen als ideale uitvalsbasis voor allerlei avontuurlijke activiteiten. Je kan er kajaks en mountainbikes huren, de klimmuur uitproberen of starten met enkele mooie wandelroutes door de natuur.

Als startpunt kan de waterval helaas niet dienen voor ons, daarvoor is de stand van het water momenteel te laag. We rijden verder, net voorbij het centrum van Hirson, waar het officiële startpunt van onze route ligt. Eens aangekomen geeft Arnaud zijn nummer. ‘Als jullie in de problemen komen of overdekt willen slapen, contacteer me dan gerust! Ik woon vlakbij.’

Is het een bever? Is het een rat?

We blazen onze packraft op en binden onze rugzak erop vast. Gepakt met een tent en genoeg eten voor drie dagen gaan we te water. Tijdens de eerste kilometers van onze tocht kronkelt de Oise in korte meanders tussen de bossen van Hirson. Mathias wijst naar de oever en toont enkele knaagsporen en beverwissels. ‘Dat zijn smalle paden die de bevers gebruiken om in en uit het water te geraken. Ze schuiven op hun buik door de modder waardoor de wissel steeds verder wordt uitgesleten.’ Drie bochten later zien we de eerste bever langs de oever wegduiken in de bosjes. Ik ben enthousiast en wijs naar het beest. Het blijkt een beverrat te zijn. ‘Die kan je onderscheiden door hun witte snuit en snorharen en hun ronde staart.’ Doorheen de dag spotten we de ene beverrat na de andere. Het lijkt erop dat de dieren het hier behoorlijk naar hun zin hebben aangezien zelfs Mathias, als gepassioneerde bever-spotter, nog nooit zoveel van deze knaagdieren heeft waargenomen op zo'n kleine oppervlakte. Hoewel hij enthousiast blijft over deze schattige wezens, tellen ze helaas niet mee in zijn zoektocht naar échte bevers...

Te water, te land en… naar de frituur!

Het landschap krijgt meer variatie en bossen wisselen af met velden en weiden. Langs de kant groeien lange grassen en in de bomen zie je frisse, heldergroene bladeren die de lente aankondigen. De glooiende heuvels in de verte maken het plaatje compleet. We varen onder het viaduc sur l’Oise in Ohis, vanuit ons standpunt op het water een prachtig lijnenspel. Na een korte lunch in onze boot - of zoals we het zelf noemen: een packnick - varen we door een prachtig groen landschap, waar we niets anders horen dan stromend water en fluitende vogels. Na een uurtje genieten van de ongerepte natuur blokkeert een omgevallen boom de doorgang en moeten we uitstappen. We klauteren aan de kant, doen onze rugzak aan en dragen onze boot in de hand op zoek naar een plek om weer tot bij het water te geraken. Helaas blijft die langer weg dan gedacht. Daarom binden we de opgeblazen boot op onze rugzak en wandelen we verder over het wandelpad naast de rivier. Door het grote volume op je rug lijk je net Obelix met een gigantische menhir…

Eindelijk! Een geschikte plek. We klimmen voor de laatste keer vandaag in onze boot en varen tot camping Le Val d’Oise, waar we voor amper elf euro een nachtje kunnen blijven. Onze tenten mogen we opslaan op de gezellige bivakplek. Die ligt op een kleine heuvel naast de rivier en is voorzien van een vuurkring en enkele barbecues. We zijn helemaal alleen op de camping, dus we zoeken gezelschap op in het centrum van Étréaupont: een typisch Frans dorpje met nog geen 900 inwoners. Er is een bar (die al om 20u sluit) en een frituur. De keuze tussen onze vriesdroogmaaltijd op een gasvuurtje of een dampend pak verse frieten is snel gemaakt. We bezoeken nog even het plaatselijke kerkhof, dat op de terugweg naar de camping ligt. Op de begraafplaats staan enkele oorlogsgraven van de Eerste Wereldoorlog. Terug op de camping bekijken we onze route voor de volgende dag, drinken nog een glas en kruipen moe maar voldaan in onze slaapzak.

Varen naar Parijs

De wekker gaat om 6 uur, als de zon langzaam door de mist heen prikt en een prachtig wit tapijt over de riviervallei legt. Met zingende vinken en zelfs Tjiftjafs nemen we snel ons ontbijt en pakken we onze tent in, na wat voelt als een veel te korte nacht. Eens op het water verlaten we al snel Étréaupont en drijven we tussen de velden onder een heerlijke ochtendzon. In de verte huppelen enkele reeën op zoek naar beschutting.

Mathias blijft me verbazen met zijn uitgebreide kennis van de natuur. Hij kan elke boom en vogel onmiddellijk identificeren en benoemen. Leuk om zo'n persoonlijke gids te hebben! Het haalt een kinderlijke nieuwsgierigheid in me naar boven, waardoor ik een hernieuwde interesse krijg in de plaatselijke fauna en flora.

Na enkele uren varen komen we aan bij een barrage aan de oude Moulin d’Erloy, een knappe molen met bijbehorend huisje waar je kan overnachten. In tegenstelling tot wat ik gewoon ben op de Semois, zijn de barrages op de Oise minder kayakvriendelijk opgebouwd. In plaats van een mooie schans waarop je stabiel naar beneden glijdt, lijkt dit in mijn ogen meer op een kleine waterval. Even slikken en gaan! Als we allebei de barrage zijn gepasseerd en enkele meters verder langs de kant van de rivier genieten van een lunch, komt een oude man uit het huisje om te vragen of we effectief van de barrage zijn gevaren. Hij wijst naar het kolkende water en vertelt ons dat de regen van de afgelopen dagen het extra wild heeft gemaakt. ‘Je zou niet de eerste zijn om hier een ongeplande duik te maken’, zegt hij met een glimlach. Daarna grapt hij nog: ‘Dus, tot waar varen jullie? Parijs?’

Spoorloos…

Rond drie uur in de namiddag arriveren we in Chigny. Een bordje geeft aan dat we moeten aanmeren omdat een tiental meter verder een waterkrachtcentrale staat. Na wat rondvaren op zoek naar de uitstapplek, blijkt die spoorloos... We besluiten om langs de kant van een brug omhoog te klauteren, wat geen sinecure is vanwege de hoge, gladde oevers. Mits enige acrobatiek lukt het ons toch om veilig aan wal te komen. Ons doel is om in het dorpje Marly-Gomont, enkele honderden meters verderop, een camping te vinden om de nacht door te brengen. Maar bij aankomst blijkt ook de camping spoorloos verdwenen… Gelukkig geeft een vriendelijke vrouw ons de tip om bij de eigenaar van de aangrenzende taverne te vragen of hij ons verder kan helpen. Taverne ‘La Halle’ vind je in het oude stationsgebouw van Marly-Gomont. De oude wagon die tegen het gebouw staat, maakt het geheel extra charmant. Binnen in de bar is het niet anders, de wagon is op een prachtige manier geïntegreerd in het interieur en zorgt voor een unieke sfeer.

We worden er hartelijk ontvangen door Marc, een goedlachse man van rond de vijftig met lang haar in een paardenstaart. Hij biedt ons aan onze tenten op te slaan in zijn mooie tuin net buiten het dorp. Daar koken we onze vriesdroogmaaltijd en besluiten om onze dag vroeg te beëindigen.

De laatste kronkelende lijn

We starten de volgende dag al wandelend, omdat we door de waterkrachtcentrale niet tot aan het water geraken. We pakken onze rugzak iets nauwkeuriger in en binden onze opgerolde packraft eraan vast. Marly-Gomont laten we achter ons. We wandelen omhoog langs een kronkelende weg richting Proisy. Dat is even puffen, want door onze natte tent en packraftmateriaal weegt onze rugzak net geen 20 kg. Langs 'Axe Vert de Thiérache', een pad dat is aangelegd op de vroegere spoorweg, wandelen we nog een stukje verder tot de Oise de voetweg kruist. Het pad geeft ons een prachtig uitzicht over de streek en is ideaal voor een toegankelijke wandeling of fietstocht door de natuur. Bij een brug blazen we onze packrafts weer op en gaan we te water voor de laatste kronkelende lijn richting Guise. Onderweg passeren we vaak omgevallen bomen. De kracht van de rivier op z'n sterkst spreekt ons tot de verbeelding. Soms blokkeren die bomen volledig de doorgang en moeten we op elegante wijze even uit onze boot om een weg te banen tussen de takken.

Een felblauwe flits vlak boven het water trekt onze aandacht. ‘Een ijsvogel’ weet Mathias. ‘Met zijn scherpe ogen kan hij in helder water de exacte positie van zijn prooi bepalen, waarna hij met zijn snavel naar voren op zijn prooi duikt. Als een visje zich laat zien, wordt het met een snelle duikvlucht verschalkt.’ Enkele uren later komen we aan op onze eindbestemming: Guise. Op de achtergrond ligt de Château de Guise, een vroegmiddeleeuws kasteel, dat in de Eerste Wereldoorlog grotendeels tot puin werd herleid. In de jaren 50 werd het grotendeels heropgebouwd en is het een bezoekje waard.