Trend: Urban Axe Throwing

Neem een bijl en werp ermee naar een houten roos. Voilà, zo simpel is het. Maar: simpel is in dit geval geen synoniem voor gemakkelijk. Dat blijkt uit de eerste twee rondjes gooien, waarin de uitroepen van ‘verdomme’ en ‘maar enfin’ talrijker vallen dan gescoorde punten. Enkel Patricia, de enige vrouw in ons gezelschap, slaagt erin raak te gooien. Volgens haar partner Nick ‘omdat ze thuis ook met alles smijt.’

Techniek boven kracht

Nochtans hebben alle mannen een klein kwartier eerder nog een goed oog in hun eigen werpcapaciteiten. Freek wil weten wat het baanrecord is. Met zijn vuurrode Vikingsik lijkt hij gemaakt voor deze setting, een clubhuis met veel hout en een lange toog. ‘Wat krijg ik als ik het breek?’ vraagt hij. Uitbater Sven Belmans grinnikt wanneer we achteraf vragen of er veel alfamannetjes binnenstappen in zijn zaak. Zijn lach verraadt het antwoord: hij wil hen de kost niet geven. ‘Wanneer mannen geen punten scoren, dan gaan ze harder gooien’, zegt hij. ‘Vrouwen gaan nadenken over wat ze verkeerd doen. En passen hun techniek daaraan aan.’ Want vergis je niet: bijlwerpen is geen kwestie van kracht. Om hier goed te scoren, hoef je niet noodzakelijk op regelmatige basis een boom van 25 meter te vellen in een sparrenbos in Canada. Techniek is minstens even cruciaal. Te hard gooien kan zelfs nefast zijn, aldus Sven. Hij knipoogt: ‘En in de zaal hiernaast spelen mensen bowling. We willen niet dat er een bijl op hun baan belandt.’

Intussen staan we te popelen van ongeduld. Eerst krijgen we nog een uitgebreide veiligheidsuitleg. Logisch: we gaan hier niet aan de slag met bijlen uit de speelgoedwinkel. Het houten doel bestaat uit vijf ringen. Wie in de roos gooit, verdient zes punten. De omliggende ringen leveren vier, drie, twee of één punt op. De vijfde en tiende worp van elk spel zijn kill shots, moordworpen. Deelnemers kunnen acht punten scoren door op een van de twee kleine blauwe bolletjes te mikken, tenminste als ze dat op voorhand luidkeels aangeven. Sven demonstreert de twee soorten worpen: de één- en tweehandige. Voor beginners is het met twee handen eenvoudiger om richting te geven aan de bijl. Twee keer weerklinkt de plof van vlijmscherp ijzer dat zich in hout boort. Poepsimpel!

Spiergeheugen

Zo lijkt het althans wanneer de expert het toont. In de praktijk blijkt het een pak minder evident. Onze eerste voorzichtige worpen vliegen wel richting roos, maar geen enkele keer blijft de bijl ook daadwerkelijk steken in het hout. Gelukkig zijn wij niet de enigen die er weinig van bakken. In de eerste ronde scoort enkel Patricia vlot. Zij wint het eerste spelletje. ‘Mensen gaan hier met de glimlach naar huis’, zegt Sven. Waarop Freek, wiens eerste tien worpen mislukken, repliceert: ‘Ik ben toch vooral gefrustreerd.’

Maar kom, alle begin is moeilijk en oefening baart, ook voor minkukels als wij, kunst. In ons tweede spel raakt iedereen op toerental en vallen de punten als rijpe appels uit de boom. Ook Freek begint na 16 ijdele pogingen te scoren. De ene na de andere bijl vliegt nu in het hout. Omdat hij minder vanuit zijn pols gooit, maar zijn hele lichaam als het ware vooruit smijt. Zijn remontada komt te laat om Nick van de winst in het tweede spel te houden. ‘Het is normaal dat het voor jullie wat langer duurde om op gang te komen’, zegt Sven achteraf, ‘om te oefenen is het veel beter om met twee op een baan te spelen: dan gooi je vaker en bouw je sneller een muscle memory op, een spiergeheugen. Met zes gaat dat veel trager.’ En dat geeft deze reporter een goed excuus om zijn beschamende nederlaag - slechts één punt in twee spelletjes - te verklaren: het lag aan mijn spiergeheugen.