Tussen de vulkanen op Lanzarote

Tien keer al ging Luc Delodder wandelen op Lanzarote. De schoonheid van het 60 km lange en 20 km brede Spaanse vulkanische eilandje voor de West-Afrikaanse kust – het meest noordelijke en oostelijke van de Canarische Eilanden – blijft hem lokken. ‘Vlak voor corona was ik er nog bij de laatste bezoekers. En zodra we weer mochten reizen, was ik weer bij de eerste ter plaatse.’ In de week dat de groep op het eiland is, zijn er twee vrije dagen voorzien in het programma. Maar rusten is niet aan Luc besteed. ‘Ik ga die dagen ook zelf wandelen. Wie wil, mag met me meegaan.’ (lacht)

De twee rustdagen zijn ideaal om eens met de fiets naar hoofdstad Arrecife te fietsen, of om gewoon van het hotel te genieten. ‘Onze Chirotijd is voorbij’, zegt Luc. ‘Nu we wat ouder zijn, hebben we graag wat comfort en eten we graag eens goed. Ons hotel Barcelo Teguise Beach ligt in de gezellige kustplaats Costa Teguise en biedt dat allemaal.’

Anders dan de gemiddelde toerist die er een strandvakantie komt houden, trekt de wandelgroep op Lanzarote er (dus bijna dagelijks) opuit voor een stevige trip van 10 tot 13 km. Dat zijn geen heel grote afstanden, maar het terrein gaat soms wel wat op en af, zeker op de kliffen en de lavavelden, waar de groep gauw een paar uur zoet is met enkele kilometers tussen de grillige rotsen. ‘De ondergrond is daar zeer onregelmatig, dus je moet je goed concentreren. Ik raad de mensen ook altijd aan om (tuin)handschoenen mee te nemen, want als je wat steun zoekt op de lavarotsen, merk je dat snel: die zijn vlijmscherp.’

Busje komt zo

‘Het grote voordeel van deze groepsreis? We hebben een busje’, vertelt Luc. ‘Dat zet ons af op de plek waar we beginnen te wandelen en pikt ons aan het eind van de wandeling weer op. We zijn dus niet verplicht om in een lus te wandelen met hetzelfde vertrek- en aankomstpunt. Bovendien vermijden we zo de soms eentonige stukken op de wandelingen. En als het zou gebeuren dat iemand moet afhaken – als bijvoorbeeld de volgende klim er te veel aan is – dan kan ons busje hem of haar oppikken. Als het er kan raken natuurlijk. Het wegennet op Lanzarote is prachtig, maar je kunt niet overal komen met de wagen. Als je bijvoorbeeld aan een wandeling over een lavaveld begint, moet je erdoor. Er zijn daar geen wegen.’ Wie daar een keer geen zin in heeft, mag ook op eigen houtje op pad gaan. Taxi’s zijn niet duur op het eiland.

Het programma staat ook niet in lavasteen gebeiteld. ‘Afhankelijk van de weersomstandigheden passen we het programma aan. Meestal is het er zonnig, maar soms hangen er lage wolken en dan zitten de heuveltoppen in de mist gevangen. Dan kiezen we voor een andere wandeling. Zo pas ik ook de klifwandelingen aan de wind aan: als die landafwaarts is, is het daar te gevaarlijk. Maar dan kunnen we gewoon aan de andere kant van het eiland terecht. En dan is zo’n busje wel handig.’

Tijdens de reis heeft de groep ook een plaatselijke gids. Nou ja, ‘plaatselijk’: Ellen is een West-Vlaamse die een leven heeft opgebouwd op het eiland en is graag bereid haar kennis van het eiland te delen met de groep. ‘Als reisbegeleider ben je nog geen gids’, zegt Luc. ‘Ik leid de groep telkens wel overal naartoe, maar het fijne van de omgeving of de bezienswaardigheden ken ik niet altijd. Dat is ook zo op onze wandelvakanties in Berlijn of Madrid: ik voer de groep langs het water of door parken naar musea of monumenten, maar voor de uitleg ter plaatse heb je toch beter een lokale gids.’

Hippies tussen de cactussen

‘Overigens, alles wat we bezoeken, zit in de prijs inbegrepen. Zo haken de mensen niet af bij een bezienswaardigheid. ‘Ach, ik heb al cactussen genoeg gezien’, zouden ze kunnen zeggen als we de beroemde cactustuin bezoeken. Maar als je die zou laten schieten, heb je toch wel iets bijzonders gemist. Het gaat daar ook niet zozeer om de cactussen, maar om de omgeving, de tuin, het cafetaria, de molen… En dan is het op een groepsreis wel een meerwaarde om te kunnen profiteren van iemand die er al tien keer is geweest. ‘Vergeet niet naar het toilet te gaan, zeg ik dan. Ook als je niet moet gaan.’ Want anders mis je de schitterende tekeningen van César Manrique.’

Architect en abstract kunstenaar Manrique is voor Luc dé extra troef van Lanzarote. ‘Toen mijn vrouw en ik voor het eerst op Lanzarote kwamen, had ik nog nooit van Manrique gehoord. Maar dat was me een openbaring! Ik hou van moderne, surrealistische kunst – genre Picasso en Miró – en Manrique past helemaal in dat rijtje. Hij was een echte hippie en heeft over de hele wereld gezworven, maar keerde terug naar zijn geboorte-eiland, waar hij behalve de cactustuin nog meer prachtige sporen heeft nagelaten (zie kader), die echter perfect geïntegreerd zijn in het landschap. Toen ik bij mijn eerste bezoek zag hoe mooi op Lanzarote natuur en cultuur met elkaar vervlochten zijn, kwam bij mij het idee op: hier móeten we een groepsreis naartoe organiseren!’

En dat was een kolfje naar Lucs hand. Voor zijn wandelclub tochten had hij al vaker trips uitgestippeld en georganiseerd en na een Govaka-wandelreis op Cyprus stelde Luc zich kandidaat als wandelreisleider. ‘Met een app als OsMand kan je heel makkelijk wandelingen uittekenen als je een beetje vertrouwd bent met stafkaarten. En dat was ik: stafkaarten lezen was het mooiste wat ik aan mijn tijd in het leger heb overgehouden.’ (lacht)

Beter dan IJsland!

Lanzarote bleek ook een mooi alternatief voor IJsland. ‘Telkens ik op IJsland kwam, was het land weer wat toeristischer en commerciëler geworden. De eerste keer waren we alleen bij een prachtige waterval. De tweede keer stond er een toilethokje bij. De derde keer een bar. Ik snap wel dat de lokale bevolking een graantje wil meepikken van het toerisme, maar als er overal met sneeuwscooters op de gletsjers of met jeeps en quads gereden wordt, is voor mij de lol eraf. Dat soort dingen vind je op Lanzarote niet. Er zijn daar aan het strand wel enkele plekken met massatoerisme, maar die mijden wij.’

Heeft Luc het na tien keer niet zo’n beetje allemaal gezien? ‘Nee hoor. Er zijn nog veel plekken waar ik niet ben geweest. Maar je hoeft ook niet alles te doen. Aan het uitkijkpunt van de Mirador del Rio bijvoorbeeld kan je helemaal afdalen tot het water. Dat heb ik daar nog nooit gedaan, omdat we dat elders op het eiland – waar er geen mens is – ook al doen. Dus dat heeft geen toegevoegde waarde.’ De groep komt wel vaker op minder bekende plekken, ‘waar je geen enkel menselijk spoor ziet. Daar heeft Lanzarote nog het meest iets van een maanlandschap.’

Toch is het na zoveel reizen tijd om de wandelstok door te geven aan een nieuwe reisleider, vindt Luc. Dat is Marc, ‘die de reis al eerder meemaakte en aan wie ik al mijn ontdekkingen en kennis overdraag. Hij zal zijn eigen accenten ook wel leggen, zoals ik deed. Zo toonde ik wel telkens de unieke op lava aangelegde wijngaard, maar niet fanatiek, omdat ikzelf niet zo van wijn en menselijke ingrepen in het landschap hou. Maar dat betekent niet dat ik Lanzarote nooit meer zal bezoeken, zeker niet! Ik blijf ervan genieten!’