Dansen door Echternach

Echternach heeft een knoert van een reputatie dankzij Sint-Willibrordus. Uitgestuurd door zijn Iers klooster om de Friezen te bekeren koos Willy na reizen en verblijven in Utrecht en Rome definitief voor Echternach. Hij werd er aartsbisschop, genas epileptici en kinderen die aan de Sint-Vitusdans leden. Dat was een aandoening waarbij vooral pubers ongecontroleerde bewegingen maakten en spasmen in het gezicht kregen. En wie kinderen geneest, wordt vanzelf razend populair.

De beroemdste processie

Al honderden jaren trekken op de dinsdag na Pinksteren duizenden pelgrims door de straten van de stad in de beroemde processie. Geen drie passen vooruit en twee achteruit, wel - begeleid door fanfares - al huppelend van links naar rechts in rijen van vijf. Altijd vooruit. In het Duits spreken ze terecht van een Springprozession. Na die eindeloze dans door de stad wipt al dat volk de basiliek in, daalt af naar de crypte en passeert het graf van Willibrordus. Waarna ze, als bij wonder bevrijd van al dat springen, weer naar buiten wandelen.

Het evenement is als immaterieel cultuurerfgoed door de Unesco erkend, maar daarvoor moest er in een aanbouw van de basiliek een documentatiecentrum komen dat die hele geschiedenis vertelt. Groot is mijn verbazing als in een toonkast keramieken schenkkannen staan met vrolijke drinkebroers op een bierton. Een cadeautje van de Franse Revolutie, laat ik me vertellen. Die joeg de hele clerus de tempel uit en gaf de basiliek doodleuk in handen van een fabrikant die er op pre-industriële schaal servies en aanverwante produceerde. Reken daar een totale vernieling tijdens de Tweede Wereldoorlog bij, een traktatie van wrokkige nazi’s, en je begrijpt waarom de basiliek er nogal nieuw uitziet.

Altijd onderweg op het Müllerthal Trail

Terwijl je op een van de terrassen aan de Place du Marché geniet van een glas, een ijsje of een lunch passeren wandelaars met rugzakken, bergschoenen en vaak ook wandelstokken. Soms zit daar een pelgrim onderweg naar Compostela bij, meestal zijn het liefhebbers van de Müllerthal Trail. ‘Goed voor 210.000 wandelaars per jaar’, weet Marianne Origer, woordvoerder van het project. ‘We monitoren dat met een tiental elektronische tellers, verstopt onder de paden.’ 

Vanwaar dat succes? ‘Ooit had elk dorp zijn eigen wandelroutes met eigen wegwijzers. Een kakofonie. Maar vijftien jaar geleden hebben we na veel overleg de krachten gebundeld’, vertelt ze. ‘Eenvormige wegwijzers, consequente nummering, goed logies dichtbij en binnen dat kader veel lokale vrijheid. De Müllerthal Trail is niet één pad, maar heeft als basis drie grote lussen, samen 112 km. Daarrond vier extra tours, nog eens 75 km. Aangevuld met nog een pak lokale lussen kan elke wandelaar hier eindeloos combineren. Zomer of winter, weer of geen weer, hier is altijd volk onderweg.’