Mag de hond mee? We gaan kwispelstappen!

Hoe is dit wandelen met senioren voor jou begonnen?

Theo: ‘Ik wandelde altijd al met mijn hond Robbe. Wandelen ontspant me. In de zomer sta ik om zes uur op en loop met Robbe door de stilte. We horen elk vogeltje, genieten van de natuur en de rust… Op een dag kreeg ik telefoon van de gemeente of ik vrijwillig wilde wandelen met de bewoners van assistentiewoningen Felix Brouwershof én met hond Robbe. Meteen, want ik kende enkele bewoners… Er volgden enkele online opleidingen: wat kan de hond betekenen, valpreventie… Dat laatste was erg grappig, want in die drie jaar is er maar één iemand gevallen: ikzelf! Robbe trok me op een gegeven omver op een plek waar ik mijn voeten niet goed kon zetten. Hij is dan ook een Ierse wolfshond van tachtig kilo.

Had je succes? 

Theo: ‘Zeker! Meteen vormde zich een groepje van een man of tien. Sommigen konden niet zo goed stappen en werden in een rolstoel geduwd door anderen. Of nog anderen liepen met een rollator. Er lopen vaak ook andere vrijwilligers, medewerkers van het dienstencentrum of gewoon buurbewoners mee. Dat is ook het concept: samen iets doen, de buurt verkennen, sociaal contact en bewegen. We wachten op elkaar onderweg en rusten uit op een bankje als het nodig is. Het is echt fijn, er worden grapjes gemaakt, er wordt soms zelfs gezongen! Mensen komen uit hun flat, gaan wat verder dan hun gebruikelijke route, zien iets nieuws onderweg en hebben weer wat om samen over te praten. We passeren soms een ezel, de paardenweide, de alpacaweide, heel leuk. Dit project is heel laagdrempelig, veilig, gezond, sociaal, verbindend… Het is zo mooi om een bijdrage te mogen leveren.’

Op welke manier maakt hond Robbe het verschil? 

Theo: ‘Veel verschil. Mensen zijn echt verknocht aan Robbe. Niet alleen senioren, ik denk dat het hele dorp hem kent, zelfs de schoolkinderen. Robbe is een grote hond, maar ontzettend lief. Hij is een soort therapiehond, geeft zoentjes, legt zijn hoofd op je schoot… Ik merk ook dat Robbe verhalen losmaakt bij mensen die vroeger ook een hond hadden. Nu ze op een flat wonen, kan dat vaak niet meer en dan zijn ze zo gelukkig nog eens met een hond te kunnen wandelen. Vroeger passeerde ik elke dag een vrouw in een rolstoel en voor Robbe kwam ze in haar voordeur zitten, zodat hij zijn hoofd in haar schoot kon leggen. Hij haalde haar uit haar isolement. Soms gaan we naar de hondenweide en wordt er gespeeld: ze gooien een bal voor Robbe, lachen met zijn fratsen. Moest Robbe niet meegaan, ik zou veel minder volk op de been kunnen brengen.’

Welke positieve impact heeft het wandelen denk je? 

Theo: ‘Het heeft alleen maar positieve impact. Mensen bewegen weer meer, ze worden er blij en fitter van, voor sommigen doorbreekt het de eenzaamheid. Er komen onderweg gesprekken op gang, ze leren de buurt én elkaar beter kennen. Er is ook inbreng van de stappers zelf, ze bepalen mee welke route we lopen, waar we pauzeren, enzovoort. En veel solidariteit: mensen die spontaan helpen rolstoelen duwen, mensen die op elkaar wachten op een bankje, een grootvader van een medewerker die ons bij zich thuis trakteert op een drankje. Door veel te wandelen,   leren mensen ook goed te stappen en zullen ze minder snel vallen thuis. En bij heel wat fysieke klachten werkt wandelen positief: je ervaart minder pijn nadien. Maar het voornaamst is toch het sociale contact en het plezier denk ik. Na de wandeling blijven de meesten ook hangen in de cafetaria. Ik ben oprecht blij dat ik met Robbe een positieve inbreng kan hebben in mijn buurt.”