Op één wiel naar de top

Tussen pot en pint

“Mijn broer was een fervent fietser,” vertelt Tom. “Op een avond in café Den Venetiaen daagde hij me uit om samen de Mont Ventoux te beklimmen. Ik zei hem – je weet hoe dat gaat tussen pot en pint – dat ik dat ook wel op mijn eenwieler kon. Als kind speelde ik eenwielerbasket bij Circus Salto in Tienen. Elke woensdagavond hadden we een wedstrijd, soms zelfs in Nederland of Duitsland. Maar toen ik ouder werd, ben ik ermee gestopt. Die avond besloot ik mijn eenwieler weer van stal te halen, en nog wel om de Mont Ventoux op te rijden. Mijn broer en ik waren niet alleen, een hele bende vrienden ging mee. Gelukkig maar, want zij riepen me bijna letterlijk naar boven. Na elke bocht hing er een spandoek klaar om me aan te moedigen. Heerlijk was dat!”

“Ik heb er twee uur en drie kwartier over gedaan om de 27 kilometer te klimmen. Dat is 9,3 kilometer per uur, daar ben ik best trots op. Op een paar kilometer van de top haalde ik zelfs een andere fietser in. Hij keek me aan, schudde het hoofd en zei: ‘Het is genoeg geweest.’ En toen draaide hij om en reed terug naar beneden!” (lacht)

Wat is het moeilijkst aan fietsen op een eenwieler?

Tom: “Het is heel anders dan op een gewone fiets. Je zoekt voortdurend je evenwicht, vooral met je buik- en rugspieren. Je beenspieren zorgen voor de kracht. Je kan je nooit laten bollen, je bent de hele tijd aan het trappen. Als de weg naar links of rechts helt, voel je dat in je schuine buikspieren – dat vind ik het zwaarst. Lange afstanden zijn lastig, want je benen krijgen geen moment rust, tenzij je even afstapt.”

Na de Mont Ventoux in 2021 volgde in 2023 een nieuwe uitdaging: fietsen van Porto naar Santiago de Compostella.

“Met vrienden zochten we een vakantiebestemming, en de Camino stond al langer op mijn lijst. Dus huurden we een camper en vertrokken we naar Porto. Eerst wat genieten in de stad en daarna op weg: ik op de eenwieler, zij met de camper als volgwagen. De route is zo’n 270 kilometer. Ik had een eenwieler met een groter wiel voor meer snelheid, maar na twee dagen begaven de rollagers het. We terug naar Porto, op zoek naar een circuswinkel. Daar vond ik een kleiner eenwielertje, en daarmee heb ik de tocht toch kunnen uitrijden.”

“Natuurlijk had ik bekijks. Mensen vonden het geweldig, en overal waar we overnachtten werden we enthousiast ontvangen. Ook de pelgrims onderweg waren positief verrast. Het viel me op hoeveel jongeren de Camino stappen.”

En nog was hij niet uitgefietst. In 2024 veroverde Tom de Passo dello Stelvio, een van de zwaarste beklimmingen van de Giro d’Italia.

“Het was meteen de moeilijkste tocht die ik ooit deed. Na 21 kilometer klimmen en 48 haarspeldbochten kwam ik na drie uur en 45 minuten boven. Sommige stukken hadden een hellingsgraad van 14%, dat is echt pittig. Door de buitenkant van de bochten te nemen probeerde ik het wat te breken, maar met zoveel tegenliggers lukte dat niet altijd. Gelukkig waren mijn vrienden Senne en Bram er voor de bevoorrading.”

Met die uitdaging zamelde Tom 800 euro in voor Bike For Brains, een organisatie die mensen met een niet-aangeboren hersenletsel ondersteunt.

Hoe train je voor zulke tochten?

“Ik sport regelmatig. Roeien in de fitness is goed voor benen, rug en buikspieren. Daarnaast loop en fiets ik. In de winter ga ik mountainbiken – ook op een eenwieler, met een stevige band. Je gebruikt het zadel om te springen en te corrigeren, het is intensief. Af en toe doe ik mee aan evenementen. Zo reed ik ter voorbereiding van de Compostella de Cristal Alken Classic. Honderd kilometer in zes uur en veertig minuten. Ik was niet de laatste, er reed nog één iemand achter mij… op twee wielen.” (lacht)

Wat is je volgende uitdaging?

“Het leek er even op dat er geen nieuwe uitdagingen meer zouden komen. Ik had een zwaar ongeval. Mijn plan was om bij de marine te gaan, en ik volgde een opleiding in Leopoldsburg. Tijdens een spel hockey liep iemand hard tegen mijn hoofd. Mijn wervels raakten beschadigd, ik kreeg twee protheses. Nog steeds heb ik pijn in mijn arm en soms een slapend gevoel in mijn vingers. De revalidatie was zwaar, maar vooral mentaal was het moeilijk. Het leger bood me daarna een job in human resources aan, maar bureauwerk was niets voor mij. Ik werk nu als technicus bij een groot merk combisteamers.”

“Het gaat intussen beter. Vorige week liep ik tien kilometer zonder pijn. En doordat Pasar me vroeg voor dit interview, begon het opnieuw te kriebelen. Er ligt al een nieuw plan op tafel: de Alpe d’Huez! In april 2026 wil ik die beklimmen als laatste wapenfeit op de eenwieler. Met de Mont Ventoux, de Stelvio en de Alpe d’Huez heb ik dan de drie mooiste beklimmingen van Europa gehad. Daarna geef ik mijn eenwieler met een gerust hart door aan mijn petekindje. Zij is vier jaar, dus nog tijd genoeg om de sport te leren.”

Je kan de beklimming van de Alpe d’Huez door Tom sponsoren. De opbrengst gaat naar Kom op tegen Kanker. Meer info: https://inschrijving.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/tommassoels/alpe-dhuzes