‘Geniet vandaag van het leven, morgen kan het voorbij zijn’

 Verpleegsters hebben dag-, avond- en nachtshiften. Het lijkt me moeilijk om dan vrije tijd in te plannen.

Chris Diels: ‘Ik heb vooral ochtend-, avond- of nachtshiften, dagshiften doe ik zelden. Dat maakt dat je je vrije tijd daaraan moet aanpassen. Een hobby die je op een vast uur moet uitoefenen, is lastig. Een paar keer heb ik zelf een opleiding gevolgd waar die vaste avond gevraagd werd. Dat betekende eigenlijk dat de collega’s moesten inspringen, het werkschema wordt aan jou aangepast en dat vond ik heel vervelend. Maar anderen hebben zich ook vaak aan mij aangepast, eerlijk gezegd. Ze stelden etentjes uit, of gooiden de agenda om. Ontspanning en vrije tijd zijn onontbeerlijk, je hebt heel wat letterlijke en figuurlijke draagkracht nodig om op geriatrie te werken, en die laadt zich niet vanzelf weer op.’

Waaruit haal je energie in je vrije tijd?

CD: ‘In mijn vrije tijd wil ik een vorm van zorge-loosheid. Niet me nog meer gaan inspannen, en al zeker niet fysiek. Frank, mijn man, en ik houden van samenzijn met vrienden, van lekker eten en nieuwe restaurantjes ontdekken, en vooral ook van reizen. Vroeger trokken we echt de wijde wereld in, nu zoeken we het ook dichter bij huis. Daar kan ik me dan al weken van tevoren mee bezighouden: artikels over bestemmingen uitknippen, een route uitstippelen, hotelletjes boeken, … Ik geniet dubbel: van tevoren en op het moment zelf. We doen heel veel samen, als koppel, want tijdens de week ben ik er vaak niet op de normale uren dat koppels elkaar zien. Maar ik kan ook gewoon genieten van een dagje thuis: lezen, de kranten doornemen, … Het voordeel aan die shiften is dat ik vaak weekends werk en tijdens de week een rustige dag thuis heb. Die dagen kan ik wel cocoonen, het hoeft niet altijd een uitstap of gezelschap te zijn.’

Heeft corona je vrijetijdsinvulling beïnvloed?

CD: ‘Niet alleen corona. Het feit dat je met mensen in de laatste fase van hun leven werkt, opent je ogen. Enkele jaren geleden hadden mijn man en ik er de zorg voor zieke ouders bovenop, én verloren we heel dierbare vrienden in een brand. Dat allemaal samen maakt dat ik nog meer zal zeggen: leef vandaag. Tijdens die heftige periode hadden we als koppel ook weinig tijd voor elkaar. Toen had ik al beslist: wij gaan samen één keer per week lekker eten. Genieten, praten, bij elkaar zijn. Dat was zo belangrijk, de tijd die we daarvoor vrijmaakten. Daarna gingen we nog meer dan voorheen op uitstap: iets gaan eten of drinken, vrienden ontvangen, uitstapjes, reisjes, … Corona legde ons aan banden, maar toch ook weer niet. We ontdekten zo veel mooie plekken in eigen land. De Ardennen bijvoorbeeld waren een openbaring. Wij dachten dat je daar enkel en vooral kon wandelen, maar ze bieden zo veel meer! Waar ik vroeger ‘de klassiekers’ moest gezien hebben, snuisteren we nu in kleine, minder bekende musea, dorpjes, … Die hebben me aangenaam verrast. Er valt zo veel te zien en te beleven in ons eigen land, een verre reis is zeker niet altijd nodig. Ook culinair kan je blijven ontdekken, afhaal is altijd opengebleven. Zelfs wanneer er beperkingen zijn, kan je nog steeds van het leven genieten. Je moet het gewoon doen. Plan het vandaag nog in, want morgen kan het voorbij zijn.’