Kampeerjaar 2025: terug naar de essentie

Ellen begon aan een nieuwe job, een frisse start met nieuwe ritmes. Die switch vroeg wat meer energie, maar één ding bleef altijd centraal staan het voorbije jaar: deconnecteren. Soms door te vertrekken, soms door net bewust een weekendje thuis te blijven.

Tussen de twee jobs in maakten we enkele weken tijd voor een tripje met onze camper. We trokken eropuit richting Andorra. Dat was althans het idee. Alleen had het weer andere plannen: elke dag werd regen, mist en kou voorspeld. In plaats van ons vast te klampen aan de bestemming, deden we iets wat perfect bij 2025 paste: we lieten los en reden gewoon in de richting van het mooie weer. 

Andorra bleef buiten beeld, maar wat we ervoor in de plaats kregen was minstens even mooi. Bergnachten, onverwachte wandelingen en kleine dorpjes die anders minder op onze route zouden liggen, met als hoogtepunten het prachtige nationaal park d’Aigüestortes en dierenpark Aran in Noord-Spanje. Het was een vakantie van genieten van leuke plaatsen onderweg, met ons gezicht naar de zon gericht. Een mindset die de rest van het jaar bleef hangen.

Met diezelfde open houding trokken we iets later ook naar Zweden. Eén richting, geen vaste stops. We reden tot het mooi was en bleven zolang het goed voelde. Soms voor één nacht, soms wat langer. En onderweg naar een volgend avontuur stopten we maar al te vaak voor “Fika”, de gezellige Zweedse traditie om dagelijks een koffiepauze te houden mét gebak. 

Zweden bracht ons terug naar de essentie van kamperen. De avonden leken er allemaal op elkaar, en dat bedoelen we op de best mogelijke manier. De camper op een mooi plekje tussen de bomen of aan het water, hout sprokkelen, een kampvuur en een zon die eindeloos laag boven de horizon bleef hangen. Buiten zijn, samen zijn & niets moeten. En zelfs zonder checklist konden we iets van onze bucketlist afvinken: we spotten een eland in het wild!

2025 was ook het jaar waarin we reisden met een flinke kleuter. Eéntje met een duidelijke mening, grote gevoelens en een eigen tempo. Florence werd deze zomer 3 en dat bracht nieuwe dynamieken met zich mee. Voor de wandelrugzak wordt ze stilaan wat groot en ze wil graag alles “zelf doen”. We gaan dus over het algemeen wat trager vooruit. 

Dat trager reizen is voor ons geen beperking, maar een cadeau. Minder kilometers, vaker pauze. Minder “nog even verder rijden” & meer “hier is het goed.” Door de wereld te bekijken door kinderogen werden zelfs de eenvoudigste plekken kleine avonturen en blijven onze slaapplaatsen ons nog meer bij. Niet omdat we ze uitgebreid op beeld vastleggen, maar wel omdat we er zo mooie herinneringen maken. 

Ons favoriet moment van afgelopen jaar? De zon onder kijken aan een kampvuur, met naast ons een kleuter met een plakkerig marshmallow-mondje die eigenlijk al lang in haar camperbedje had moeten liggen. En eerlijk? Dat smaakt (letterlijk) naar meer. Op naar meer mooie kampeermomenten in 2026!