Het MAC’s zoekt het contrast op

‘Er waren mensen die de site als herinneringsmuseum wilden uitbouwen. Ik ben heel blij dat dat niet gebeurd is. Dit historisch kader leent zich perfect om moderne kunst te exposeren’, vertelt Gielen. De voormalige kunstcriticus volgde in 2016 Laurent Busine op, de founding father van het MAC’s, zeg maar. ‘Zijn visie wordt vandaag nog steeds gevolgd. Al in de jaren negentig begon Laurent, in opdracht van de Federatie Wallonië – Brussel, werken aan te kopen die een link hebben met Le Grand-Hornu en die een breed publiek kunnen aanspreken. In 2002, bij de opening van het MAC’s, beschikten we al over een omvangrijke collectie. Die wordt vandaag uitgeleend aan binnen- en buitenlandse musea en is niet zichtbaar voor het publiek.’

In dialoog met het verleden

Gielen houdt niet van het idee dat een kunstmuseum een onbeschreven blad moet zijn. ‘Wij zijn geen witte kubus. Je moet de site betreden om ons museum te bezoeken. Dan is het niet meer dan logisch dat wij met dat verleden aan de slag gaan en er ook mee in dialoog gaan. Dat is de opdracht geweest van elke artist-in-residence die hier de afgelopen twintig jaar is langsgeweest.’ Op dit moment wordt vooral gefocust op solotentoonstellingen van gevestigde artiesten. ‘Ken je de uitspraak ‘éduquer le regard’? Leren kijken is een belangrijk aspect binnen het MAC’s. Iedereen, jong of oud, voelt wel iets bij kunst. We laten de mensen niet zomaar los op de werken. We leren ons publiek hoe ze de taal van de kunst kunnen begrijpen.’

Sterke engagementen

‘Ik ben het meest trots op de samenwerking in 2017 met artist-in-residence LaToya Ruby Frazier, een Afro-Amerikaanse fotografe uit Pennsylvania. Maandenlang doolde ze met haar camera in de aanslag rond in de Borinage. Ze maakte aangrijpende beelden van oud-mijnwerkers en hun familieleden. Haar expo werd een tijdsdocument van de streek, zonder taboes. Ze is zelf afkomstig uit een regio met een gelijkaardige achtergrond, waar veel werkloosheid en armoede heerst. Ze begon haar carrière door op 16-jarige leeftijd haar familie op plaat vast te leggen. Haar tentoonstellingen zijn documentaires waar ook een sterk engagement uit spreekt. De tentoonstellingscatalogus van toen is nog steeds verkrijgbaar in onze museumshop.

Het is dat soort engagementen waar we voortdurend naar streven. Wij zijn niet neutraal. Verwacht in het MAC’s geen op zichzelf staande kunst. Elk werk gaat een dialoog aan met de site of de omgeving. Dat is onze missie.’