Bozar is een artdecolabyrint

‘Wij hebben geen vaste collectie. Alles wat je bij ons ziet, is in bruikleen.’ Ann Flas woont in Sint-Truiden en werkt al meer dan 25 jaar voor Bozar. ‘De job van ‘senior curatorial project coördinator’ is zeer veelzijdig. We krijgen dagelijks de kans om te werken aan projecten met kunstenaars uit heel diverse stromingen. Vaak staan we mee aan de wieg van het ontstaan van deze projecten. Bozar heeft een wereldwijde uitstraling als cultuurhuis. Daar werken we met alle 250 medewerkers hard aan.’

Het Paleis staat daar waar Karel V ooit hof hield. De Coudenberg vormde voor Horta een extra uitdaging. ‘Pas binnen ervaar je de schoonheid van dit artdecolabyrint. Je stapt als het ware van de benedenstad naar de bovenstad. De zaal Henri Le Boeuf met het iconische orgel biedt plaats aan meer dan 2.000 personen.’

Ann kent het acht verdiepingen tellende Paleis op haar duimpje, dat moet ook. ‘We houden bij de samenstelling van elke tentoonstelling rekening met de bijzondere architectuur en de 4.000 m2 tentoonstellingsruimte.’ Ann en haar collega’s zitten met hun hoofd al in het seizoen 2024 – 2025. ‘Een tentoonstellingsprogramma uitwerken, is als een puzzel leggen. Een gravure van Albrecht Dürer bijvoorbeeld wordt door het British Museum over een periode van tien jaar slechts negen maanden uitgeleend, goed voor drie maanden per tentoonstelling.’

Warm hart en weemoed

‘Voor een tentoonstelling op het publiek wordt losgelaten, hebben wij al een traject van jaren achter de rug. Kunst laat zich niet met een vingerknip vormen. Dat is een groeiproces. Een tentoonstelling waar ik met een warm hart en met weemoed aan terugdenk is Visionair België, een spiritueel portret van ons land van 2005. Het was een emotioneel zware periode omdat net voor de opening curator Harald Szeemann op 71-jarige leeftijd overleed en hij de tentoonstelling niet helemaal kon afwerken. Ik hou fantastische herinneringen over aan deze samenwerking. De man was en is nog altijd een icoon. Hij heeft het curatorschap mee helpen definiëren. Het was een zegen om met hem samen te werken. Hij stelde nooit een doodserieuze tentoonstelling samen, er mocht ook gelachen worden. Tegelijk slaagde hij er als Zwitser toch maar in een visie op België te schetsen waar elke bezoeker zich in kon vinden.’