Weg van de platgetreden paden

Canterbury Cathedral, ik blijf ernaar terugkeren. Wat een imposant gebouw en welke verhalen daar te rapen vallen! Ja, de moord op Thomas Becket in 1170 heeft voor een groot deel het belang van deze stad gemaakt. In de kathedraal hangt een mooi monument bij de plaats waar in 1982 paus Johannes Paulus II samen met toenmalig aartsbisschop Robert Runcie heeft geknield – precies op de plek waar de intussen heilige Becket werd doodgestoken. Zoek het graf van het enige koningspaar in de kathedraal: Hendrik IV zijn Johanna van Navarra, en dat van de Zwarte Prins, zoon van koning Edward III en veel te jong gestorven. Achter in de kerk hangt een indrukwekkend werk van de hedendaagse kunstenaar Antony Gormley. Het heet Transport, stelt een mansfiguur voor en is gemaakt van oude spijkers die zijn gerecupereerd tijdens restauratiewerken aan de kathedraal. Het zal je trouwens opvallen: er wordt in Canterbury Cathedral altijd wel ergens geboord of gehamerd.

Doe na je bezoek aan de kathedraal niet zoals alle anderen: door de winkel en hop, de stad in! Neen, loop om de kathedraal heen, vind daar onder meer een herdenkingstuin voor de Eerste Wereldoorlog en een fotogenieke kloostergang uit de vijftiende eeuw en verlaat de cathedral grounds via Borough Street. In Borough Street sta je op de zogenaamde King’s Mile, waarvan ook Sun Street, Palace Street, Guildhall Street en Orange Street deel uitmaken. Hier vind je niet één ketenwinkel, maar alleen onafhankelijke winkeltjes en restaurants (zie kader). Veel hip volk hier, lekker sfeertje ook. Maar niet alle originele winkeltjes zitten op King’s Mile. In Burgate bijvoorbeeld, vlak bij de ingang van de kathedraal, zit Mod & Rock, dat memorabilia verkoopt die refereren aan Mods & Rockers, twee rivaliserende jeugdbendes van het eind van de jaren 50, begin jaren 60.

Wie houdt van lokale (voedings)producten, moet naar The Goods Shed. In deze oude loods nabij Canterbury West Station – een kwartiertje wandelen van het stadscentrum – zit een permanente markt van lokale handelaars: een slager, een vishandelaar, een groenteboer, een bakker, een kaasboer en hier en daar een eetstandje. Flesje lokale wijn kopen? Cider? Appelsap? This is the place!

Er zijn nóg originele winkels in Canterbury: County Clothes, in een winkelpand uit 1782 in St. Margaret’s Street, is een kledingwinkel waar je oer-Engelse kleren kan kopen. Een gele broek, een roze blazer en een pet met bolletjes? Of liever een kostuum in Schotse ruit? Leren schoenen die je in België niet vindt? Er een beetje excentriek uitzien? Hier moet je zijn. Ze hebben ook manchetknopen met de Union Jack. Ha! In Beer Cart Lane vind je dan weer een boekenantiquariaat om u tegen te zeggen: The Chaucer Bookshop, genoemd naar Geoffrey Chaucer (1343-1400), de auteur van de Canterbury Tales en vader van de Engelse literatuur. Ze verkopen er ook antieke steen- en kopergravures. Laat je gaan!

Er is in Canterbury een uitermate boeiende bestemming die velen links laten liggen omdat ze niet in het stadscentrum ligt: St. Augustine’s Abbey. Het is nochtans niet ver: Burgate (de straat met de toegangspoort tot de kathedraal) uit, de stadsring over en nog een paar honderd meter. Daar vind je wat overblijft van een abdij die is genoemd naar haar stichter, die in 597 in opdracht van paus Gregorius I in Zuid-Engeland arriveerde om er de Angelen en de Saksen tot het ‘ware geloof’ te bekeren. Je moet voor je bezoek aan de abdij beslist een audiogids gebruiken, anders zullen te veel interessante dingen je ontgaan. Probeer tijdens het luisteren ook eens het fotogenieke van deze site te zien. Vanuit deze hoek heb je nog nooit de kathedraal van Canterbury in je fototoestel gevangen. Beklim zeker ook de heuvel in de zuidoostelijke hoek van de site voor een van de mooiste uitzichten op de abdij en de kathedraal.

Terug naar het stadscentrum voor een boottochtje. Je kan er verschillende doen. In Water Lane, bijvoorbeeld, kan je inschepen op een pontje van de Canterbury Punting Company en word je door de bootsman over de rivier de Stour geduwd. Voor een gelijkaardig tochtje kan je in High Street (je moet het even zoeken, maar het is vlak bij het brugje over de Stour) inschepen op een roeiboot van de Canterbury Historic River Tours. Armkracht en de menselijke stem. Meer is niet nodig om van zo’n tochtje een aangename ervaring te maken. Kleine en grote verhalen wisselen elkaar af, je verneemt wie Christopher Marlowe was (de man naar wie het nieuwe theater in het stadscentrum is genoemd), wat dat historische gebouw boven op de brug in High Street te betekenen heeft (het was een hospital: geen ziekenhuis maar een gastvrije plaats voor pelgrims) en of er nog wel vis in dat water zit (ja!). Voor je het weet, heeft de captain je tot bij de sluizen nabij Abbots Mill Garden gebracht (daar waar de gezellige pub Millers Arms staat) en moet hij noodgedwongen rechtsomkeer maken. Terug aan wal zul je moeten toegeven: geen betere manier om een stukje geschiedenis tot je te nemen dan een goede vertelling.

In High Street, tegenover het prestigieuze Abode Hotel – dat was vroeger het chique County Hotel, de oude naamplaat hangt nog steeds aan de gevel – staat een imposant bakstenen gebouw met boven de deur een oud opschrift: Royal Museum and Library, founded 1858. Helemaal boven op de gevel, bijna in de nok van het dak, staat nog iets ouds: Beaney Museum. Lange tijd was er geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht daar binnen te gaan, ook al was het gratis. Maar sinds 2012 is The Beaney, zoals het vandaag heet, helemaal verbouwd tot een open museum over ‘kunst en kennis’. Nog altijd gratis, dus waarom zou je het niet een keertje proberen?

James Beaney (1828-1891) was een in Canterbury geboren arts en politicus die in Australië fortuin had gemaakt en na zijn dood een deel van dat geld aan zijn geboortestad schonk om er een museum van te maken ‘tot lering en verheffing van de gewone man’. Dat gebeurde, maar honderd jaar later had dat museum zo veel stof vergaard dat niemand daar nog binnen durfde omdat het risico op een astma-aanval te groot werd. Maar nu heeft de stad Canterbury van dit museum iets heel moois gemaakt: in het museum zijn zalen gewijd aan lokaal bekende mensen als de ontdekkingsreiziger Henry Lansdell (1841-1919), de verzameling Grieks en Romeins antiek van oud-ambassadeur Percy Smythe (1780-1855), Indische kunst uit de verzameling van Stephen Lushington (1776-1868), de gouverneur van Madras. Er hangt een monumentaal schilderij van John Opie (1761-1807) dat de moord op Thomas Becket voorstelt, maar de mooiste afdeling is voor mij toch die op de gelijkvloerse verdieping over het werk van Thomas Cooper (1803-1902), Engelands bekendste schilder van… vee! Mocht het toch allemaal geen spek voor je bek zijn: kijken kost in dit geval niets en om de hoek zit Patisserie Valérie, waar ze heerlijke wortelcake hebben.

Er is tot slot nog iets wat ik je in Canterbury graag wil aanbevelen: evensong in de kathedraal, zeg maar: de vespers op zijn Engels. Je kan er gratis naartoe, zeven dagen op zeven. De vespers maken deel uit van de dagelijkse erediensten in de kathedraal. Een halfuurtje voor het begin (tijdens de week om 17.30 uur, in het weekend om 15.30 uur) mag je binnen in het hoogkoor en kan je in een van de banken gaan zitten voor tekst en gezang – dat laatste meermaals door de hemelse stemmen van het wereldberoemde kathedraalkoor. Tijd om even te bezinnen of om te bekomen van een drukke dag. Van de kathedraal kan je vervolgens in één vloeiende beweging – Canterbury is een voorschoot groot – naar de bar, het restaurant en het hotel. Morgen naar huis? Je zal spijt hebben dat je niet wat langer was gebleven.