Zeilen op het droge

Twee dagen voor onze afspraak krijg ik een mail. Dat er windkracht Noordwest 3 tot 4 verwacht wordt. Maar aangezien 4 beaufort de minimale windkracht is om te kunnen blokarten, is er dus ‘twijfel of onze activiteit kan doorgaan’. Oeps. Gelukkig steekt de wind de dagen nadien een tandje bij en dus rijden we in het weekend naar Wijk aan Zee. Plaats van afspraak is Beachclub SunSeaBar, de uitvalsbasis van Summit Sports en de plek waar blokarters-in-spe verzamelen. We worden er hartelijk welkom geheten en begeven ons naar het strand.

Lus rond twee kegels

Instructeur Jordy steekt meteen van wal: ‘Reken op tien minuten voor je ermee weg bent. Daarna is het: genieten.’ We verzamelen rond een blokart waar we worden ingewijd in de geheimen van het strandzeilen. ‘Ik zet straks twee kegels op het strand en de bedoeling is dat jullie er in een acht-lus omheen rijden.’ Het principe blijkt in theorie vrij eenvoudig: wil je een bocht maken rond de kegel, dan moet je het touw laten vieren en sturen, in de rechte lijn trek je het touw aan en zorgt de wind in de zeilen voor extra snelheid. Het instappen vergt enige behendigheid aangezien het wagentje fragiel is en je dus moet uitkijken waar je je vasthoudt. Ook aan onze veiligheid wordt de nodige aandacht besteed. We krijgen een helm en een veiligheidsriem, en duidelijke richtlijnen wat we moeten doen wanneer we kapseizen. Slik.

4 beaufort plus

De wind waait harder dan verwacht. De voorspelde 4 beaufort is wat sterker geworden en dus ideaal voor een uurtje blokarten. Ik stap in en gesp me veilig vast. Normaal gezien mag je je relaxed neervleien in het zitje, maar daar is bij mij voorlopig geen sprake van. Stel dat ik straks omval? Of erger: een collega-blokarter of strandganger ram? Die en andere rampscenario’s in mijn hoofd zorgen ervoor dat ik lichtjes nerveus start. Jordy merkt mijn bezorgdheid op en stelt voor om me op de zijkant van de kart even te assisteren. Puik plan.

Kwestie van vertrouwen

Ik haal al snel tien kilometer per uur, maar zodra ik de kegel nader en het touw vier, valt de wind in mijn zeilen volledig weg en sta ik stil. Pas wanneer Jordy me een zetje geeft, geraak ik terug op gang. Blijkbaar is twaalf kilometer per uur de absolute minimumsnelheid om gezwind je bocht te kunnen nemen. Alleen: die twaalf is al behoorlijk snel, naar mijn gevoel. Het is in het begin dus een kwestie van vertrouwen. Van aanvoelen wat je kart aankan, hoe hij reageert en welke snelheid mogelijk is zonder te kapseizen. Want al snel wordt duidelijk dat die kans quasi nihil is. En dat zelfs áls het gebeurt, je veilig ingekapseld zit in je wagentje.

Wind in de haren

Na een klein kwartier trial and error én veel hulp van onze instructeur krijg ik plots de smaak te pakken. Alsof er letterlijk een blokart-schakel in mijn hoofd om gaat. Van het ene op het andere moment durf ik ontspannen te rijden en geniet ik van de manoeuvres en de wind in mijn haren. Stilaan voer ik de snelheid op en haal op een rechte strook tot vijfendertig kilometer per uur. Zonder schrik, nota bene. Heerlijk!

Het uur vliegt voorbij. Wanneer Jordy aangeeft dat onze laatste ronde ingaat, ben ik verwonderd dat onze tijd er al opzit. Anderzijds voel ik ook een lichte vermoeidheid wanneer de adrenaline wegvalt. Tijdens mijn laatste rit stuur ik mijn karretje door het zeewater, wat voor een welgekomen verfrissing zorgt. Het wauw-speed-zee-gevoel is compleet. Ik heb een licht vermoeden dat er in de toekomst nog geblokart zal worden. Want dit is – inderdaad, na een kwartiertje zwoegen – genieten!