In en rondom Wetteren

We starten in de schaduw van de Sint-Martinuskerk in Westrem. ‘Denk hier even wat huizen weg en je ziet het klassieke dorpsplein van 100 jaar geleden: kerk, kerkhof, café, school en pastorie’, begint Wim. Al snel duiken we de natuur in en stappen we naast de spoorlijn Gent-Denderleeuw-Brussel. In de schaduw van knotwilgen balanceren we op de grens tussen heden en verleden. Een oude slagboom trekt mijn aandacht. ‘De slagboom is er nog, maar de weg niet meer. In ons landschap zie je veel sporen van het verleden. Je leert zo hoe het landschap verandert. Ons industriële verleden, de vele voetwegen, boerderijen … worden stilaan uitgegomd’, mijmert Wim. Boerderijen domineerden het landschap waar we door wandelen en doen dat op sommige plaatsen nog steeds. We werpen een blik op Hof Te Landegem aan de overkant van het spoor. Naast ons zit een boer rustig op zijn tractor. Op een weide staren koeien ons nieuwsgierig aan.

We halen ons hart op aan de natuurpracht. De charmante weg die leidt naar het gehucht Ossenbroeck is een voormalige heirweg. Even houden we halt op het brugje over de Molenbeek en genieten van het geluid van zacht stromend water. Dat boerderijen een cruciale rol speelden in dit landschap, merken we ook wanneer we Ossenbroeck binnenwandelen. Dit gehucht werd gebouwd rond een grote boerderij waarvan nu enkel nog wat restanten zijn. De boerderij moest wijken voor de aanleg van de E40. ‘Het is typisch dat een bedevaartroute van boerderij naar boerderij liep. Dat is hier ook niet anders. Straks kruisen nog twee hoeves ons pad.’ Wanneer we een doorsteekje nemen onder de snelweg – een welgekomen schaduwplekje trouwens – laat het prachtige Papejanshof zich zien.

We stappen verder richting Vlierzele. Recht tegenover Hof Te Bussegem wijst Wim naar een boom. Wanneer ik goed kijk, zie ik een boomkapelletje. ‘Zo vind je er hier nog wel meer’, geeft hij mee. Iets verder worden we getrakteerd op een prachtig zicht op de kerk en het dorpscentrum van Vlierzele, gevestigd op een heuvel. Een lang recht stuk leidt ons naar het Hemelrijk. En dat voelt letterlijk aan, want deze verborgen parel steelt mijn hart. Een wal ligt verscholen in het bosrijke gebied. Binnen deze wal zou in de middeleeuwen een buitenverblijf hebben gestaan van één van de Graven van Vlaanderen. Het oorspronkelijk zicht was er eentje met een houten kasteel en een stenen jachthuis. Dan neemt Wim me mee naar sporen uit het recreatieve hoogtepunt van dit gebiedje, net na de Tweede Wereldoorlog. Een gegoten bassin dat dienst deed als openluchtzwembad is een indrukwekkend stukje groen. Het bad werd gevoed door de Letterbeek. Ik installeer me op het trapje en beeld me in hoe het ooit geweest is. De natuur heeft het hier grotendeels weer overgenomen. ‘Een plekje om te koesteren’, zegt Wim.

Om het dorpscentrum van Vlierzele te bereiken, nemen we het Wijmenierpad, een klassiek kerkpad zoals er niet veel meer zijn in Vlaanderen. ‘Een verwijzing naar iemand die met wilgentenen vlocht’, vertelt Wim. Onze eerste stop is de Mariagrot, gewijd aan O.L.V. van Lourdes. ‘Dit bouwwerkje uit 1879 is opgetrokken uit Waalse natuursteen en gekend als ‘de rots’. De bedevaartweg loopt rond de tuin. Dat zie je aan de zeven bakstenen kapelletjes.’ Jaarlijks vindt hier de rotsommegang plaats. ‘Ik wil je nog wijzen op één boerderij, om het af te leren’, lacht Wim. We passeren Hof te Vlierzele voor we naar de Sint-Fledericuskerk wandelen. Even schiet het door mijn hoofd dat het woord een tongbreker is voor Wim, maar dat is het niet. Voor de kerk staart het Vliezels Beerke me aan. Het bronzen beeldje verwijst naar de volkse scheldnaam voor de inwoners.

Onze wandeltocht zit er bijna op, wanneer we door de Smoorbeekvallei aan de oude pastorie van Zonnegem komen. Het voormalige pastoriedomein en het aanpalende natuurgebied langs de Smoorbeek vormen een prima uitvalsbasis voor natuurbeleving en natuureducatie. ‘De pastorie stond vroeger iets verder. Ze werd naar hier verplaatst en dan nog eens omgevormd. Als je goed kijkt naar de structuur dan merk je dat de derde pastorie tegen de tweede aangebouwd is, maar met voorkant aan de achterkant. Dat zie je onder andere aan de steen van het brugje en aan de muur achteraan’, legt Wim uit. Of ik bang ben van spinnen? ‘Neen, niet echt’, antwoord ik wat argwanend. Wanneer we het hoekje omdraaien naar de boomgaard, zie ik wat hij bedoelt. Ik sta oog in oog met een reusachtige spin. Een aantrekkelijk speeltoestel voor de kleintjes.