‘Stilte is even alleen zijn met mijn gedachten’

Op een boogscheut van Antwerpen, in Kruibeke langs de Schelde, ligt het grootste overstromingsgebied van Vlaanderen. Deze plaats heeft tv-gezicht Cath Luyten uitgekozen om samen te wandelen. Wanneer we ons laten leiden door een gevarieerd landschap van slikken en schorren, elzenbroekbossen en weidevogelgebied, hoeven we maar weinig moeite te doen om te vertragen en te verstillen. ‘Ik woon zo’n vier kilometer verderop, in Burcht. Dit is mijn wandelplekje om tot rust te komen. Ik ben dankbaar dat ik dit kan, zo dicht bij huis. Kijk naar het weelderige groen met daartussen enkele dode bomen. Het is een filmisch decor’, vertelt ze. Na enkele stappen houden we al even halt en kijken we samen over de Schelde. ‘Een beetje een surrealistisch beeld hier: zicht op zowel topnatuur als industrie.’ En na deze korte mijmering, is het tijd voor mijn vragenvuur.

Wat is stilte voor jou en waar vind je dit?

‘Stilte is voor mij even alleen zijn met mijn gedachten. Dit hoeft niet noodzakelijk in een stille omgeving te zijn. Stilte kom ik bijvoorbeeld tegen als ik tegen de wind in fiets. Hier in de Kruibeekse Polders vind ik die stilte. De industrie aan de overkant van de Schelde hoor ik niet als ik in gedachten ben verzonken. Voor de absolute stilte ga ik naar Koewacht, de plaats waar ik ben opgegroeid. Als puber heb ik vaak gevloekt op de stilte daar, maar nu besef ik hoe waardevol die is. Van de stilte tijdens corona heb ik genoten. Ik had net mijn boek Silence, please uit en toerde samen met Jean-Paul Van Bendegem en Jan Swerts rond met de gelijknamige theatertournee. De stilte waar we op de planken om schreeuwden, was er ineens...’

Zoek je bewust stilte op?

‘Ik zou graag kunnen zeggen dat ik spontaan stille momenten en vertragen inbouw in mijn leven, maar dat lukt me moeilijk. Zelfs na een stilteproject betrap ik mezelf erop dat ik snel meegezogen word in de ratrace. Steeds bezig zijn... Het is de aard van het beestje. Mezelf verplichten om nu en dan stil te staan, doe ik door veel wandelingen en fietstochtjes in te plannen, met het gezin en met vrienden. Mijn tweejarig zoontje Jools kan me ook wel terugbrengen naar de essentie wanneer hij me wijst op de vogel of de bloem. Daar geniet ik van.’

Je woont aan het water. Geeft dat jou ook rust?

Water is vakantie, zelfs als het regent. Wij wonen in een prachtige huisje aan de Schelde, het voormalig kantoortje van de scheepswerf. Ons Hollands huis in Burcht by the sea, zeggen we vaak al lachend. Ook met Frank (Raes n.v.d.r.) woonde ik met zicht op de Schelde. Water blijft mijn pad kruisen. Het horen kolken, de golven, de glinstering …  Daar geniet ik zo van. Water zorgt voor verwondering en herbergt geheimen die zich nu en dan aan ons blootgeven. Zo vonden we bij laagwater eens scherven van een graf. Bleek dat op die plaats nog een grafzerk van begin 18e eeuw volledig intact lag. Onze ontdekking kon rekenen op heel wat enthousiasme van de heemkundige kring.’

Je reist veel, zowel privé als professioneel. Hou je van slow travel?

‘Dat vind ik zalig! Gewoon onze neus volgen en we zien wel. Onlangs was ik met mijn zoon Bill op roadtrip in Marokko. Dat was heerlijk: met ons tweetjes het land doorkruisen. Maar: het ging te snel. We moesten steeds ergens zijn, terwijl ik op sommige plaatsen liever wat langer was gebleven... Bij de komende reizen wil ik graag meer zonder plan op pad. Weten wat het einddoel is, maar alles ertussen mag open liggen. Deze zomer gaan we naar Bordeaux met vrienden en dan hebben we tien dagen om in Italië te geraken voor een verblijf met mijn ouders. We zullen door de Pyreneeën rijden en van Barcelona de boot nemen naar Genua. Meer ligt niet vast en dat vind ik prima. Ik wil meer aan het toeval overlaten. Dat is vrijheid.’

Wat is je drijfveer om te reizen?

‘De verwondering! Waar ik ook ga, ik probeer steeds de wereld tot me te laten doordringen. Dat is heerlijk. Dat meegeven aan mijn kinderen vind ik ook belangrijk. Zowel Bill als Jools nam ik al van op jonge leeftijd mee op reis. Ik wil hen indrukken meegeven. Sommigen zeggen me dat kleine kinderen daar niets aan hebben, maar dat vind ik niet juist. Ze zullen het zich later waarschijnlijk amper herinneren, maar de warmte, de hechtheid en de indrukken die je meegeeft, zijn van onschatbare waarde. Vorig jaar in Thailand hebben we Jools meegenomen op wandeling naar een waterval. We wisten vooraf niet dat het ging klauteren zijn door die waterval (lacht). Maar het is gelukt en zo geven we mee dat alles mogelijk is, zolang je je maar openstelt. En weet je, reizen hoeft zeker niet altijd naar de andere kant van de wereld te zijn. Ook hier is het genieten. En met wat verbeelding voel je je in exotische oorden. Enige tijd geleden lanceerde ik #keepusingyourimagination. Kijk naar die bomen hier in het water: je kan je zo inbeelden dat je ergens in Maleisië tussen de mangroves zit...

Heb je de reismicrobe van thuis meegekregen?

‘Mijn ouders zijn echte trotters en hebben mijn zus en mij leren kamperen. Het begon toen ze een huis aan het verbouwen waren en nood hadden aan wat rust. Veel geld om te reizen hadden ze niet vanwege de verbouwing. Mijn grootmoeder had nog een tent op zolder liggen, duwde die in hun handen en zei: ‘vertrek gewoon’. De eerste reis was mijn vader aan het koken en sloeg te vlam in de tent, die in één klap weg was. Ter plaatse schaften we in een kampeerwinkel een nieuwe tent aan. Dat is de tent waarmee we heel mijn jeugd gekampeerd hebben. Mijn mama was ook meester in picknicken. Wij hebben dus zeer fijne vakanties gehad. Dat reizen en picknicken geef ik ook door aan mijn eigen kinderen. Niets leuker dan kamperen met kinderen. ’s Morgens rits van de tent open en kan het kleintje blootvoets naar buiten, de natuur in. Mijn lief moet ik echter nog wat overtuigen van het kamperen (lacht).’

Welke plekjes in de BeneLux wil je nog ontdekken?

‘Door Vlaanderen vakantieland ben ik zowat overal geweest. Nederland heb ik echt platgefietst. Dat was zalig, maar daar zal ik mijn verwondering allicht niet meer vinden. In Luxemburg kan ik nog wel wat ontdekken. Een goede wandeling door de bossen net buiten Luxemburg stad lijkt me wel wat. En als ambassadeur van de Westhoek ga ik ook daar op ontdekkingstocht, tot in de kleinste hoekjes.’

Met wie mogen we je altijd op wandelbabbel sturen?

‘Met mijn vriendin Sarah! Wij kunnen uren wandelen en vertrouwen elkaar alles toe. Elk jaar gaan we ook op wandeltripje. Op mijn to do staat een GR in Griekenland. Ook een huttentocht in de bergen wil ik graag nog eens doen. Ooit heb ik dit met mijn ouders gedaan, maar ik had toen de leeftijd waarop ik hier niet zo warm voor liep (knipoogt).’

Welke route?

Wij wandelden met Cath een deel van de Barbierbeekroute

Welke wandelplekjes vindt Cath het meest bijzonder, per provincie?

• West-Vlaanderen
De stadwallen van Damme (9 km) in Damme: ‘Hier vind je een diversiteit aan moerasbiotopen en geniet je van schitterende uitzichten.’

• Oost-Vlaanderen
De Perebomsgat Wandelroute (10 km) in Moerbeke: ‘Deze wandeling voert je langs waterpartijen, rietkragen, stevige struikgewassen en rustgevende vergezichten. Met kreken als restanten van middeleeuwse overstromingen.’

• Antwerpen
De Hobokense Polder (7,5 km) in Hoboken: ‘De grootste brok natuur in Antwerpen Stad met meer dan 500 verschillende plantensoorten. In de late lente geniet je hier van orchideeën en kom je al eens gallowayrunderen tegen.’

• Vlaams-Brabant
Averbode Bos en Heide (5 of 11,5 km) in Averbode: ‘Dit prachtige stukje natuur met vennen, heiden, duinen en bossen maakt deel uit van het landschapspark de Merode.”

• Limburg
Connectera – Terhills (9,5 km) in Maasmechelen: ‘Hier vind je een verrassend landschap van 'bergen en meren' met spectaculaire panorama’s in een voormalig mijnbouwgebied.’