Wandeling van plaisantie

Kasteeldomein Het Steen, ook wel het Rubenskasteel genoemd, is ons vertrekpunt. Ooit had de Vlaamse meester er zijn buitenverblijf. De site is sinds 2019 in handen van Toerisme Vlaanderen.  Die wil het openstellen voor het publiek. Pieter Paul Rubens kocht het domein in 1635. Dat was op zijn artistieke hoogtepunt én enkele jaren voor zijn dood. Op twee van zijn werken, namelijk een Herfstlandschap en Het tornooi is het weidse landschap van Elewijt duidelijk te zien. Het Steen bestaat uit een park van 4 hectare, het kasteel met gracht en het Neerhof. Het kasteel, daterend van begin 14e eeuw, werd meerdere keren verbouwd. In de 18e diende het zelfs even als staatsgevangenis. Net voor we de natuur induiken, valt mijn oog op een grote kader. Die staat opgesteld langs de mooie laan waar de toegangspoort tot het domein is. ‘Zag Rubens het zo?’ staat erop te lezen. Door de lijst zie ik een prachtig landschap. ‘Verspreid over Elewijt vind je meer van deze kaders’, geeft Clemy nog mee.

We wandelen een voetweg in en komen onmiddellijk in een bos. Rechts zie ik de prachtige vijver van het Rubenskasteel en links een kleine waterloop. ‘Zag je tegenover het kasteeldomein het Molenhuis? Het rad van de watermolen is helaas verdwenen, maar de molen was lang actief. Hij werd gevoed vanuit de Zenne via een 600 meter lang kanaaltje naar de ringgracht van het kasteel. De brede ringgrachten van het kasteel fungeerden als molenvijver en dat water werd na de watermolen afgevoerd door de Barebeek, een riviertje dat in de Dijle uitmondt, aldus Eric. Heerlijk vind ik het, om overspoeld te worden met weetjes. ‘Ik zoek veel op voor ik met een groep ga wandelen. En ik val van de ene verbazing in de andere’, vertelt Eric. We vervolgen het mooie pad dat ons door een tunnel van takken leidt. Hoe het juist komt dat takken naar elkaar toe groeien? Clemy en Eric blijven me het antwoord schuldig. Al heeft Eric hier wel een eigen uitleg voor: ‘De ene rij zullen mannen zijn en de andere rij vrouwen. Ze omarmen elkaar.’ Zo romantisch had ik het nog niet bekeken … Na het groen komen we even in woongebied, om snel daarna weer het bos op te zoeken.

Even word ik teruggevoerd naar mijn studentenjaren, naar het Dutroux-tijdperk. We stappen het Witte Kinderbos binnen, we zijn intussen in Houtem, een gehucht van Vilvoorde. ‘Onder de slogan Hier begint een wereld opnieuw werden eind jaren ‘90 de eerste boompjes geplant van het Witte Kinderbos op de middenberm van de E19 tussen Vilvoorde en Antwerpen.’ 300.000 boompjes gingen er de grond in, één voor elke deelnemer aan de Witte Mars. ‘Het bos kwam zelfs in het Guinness Book of records als smalste bos ter wereld’, geeft Eric mee. Tien jaar later moest een deel van het bos wijken voor de aanleg van hogesnelheidstrein. ‘De grootste bomen werden hier geplant en aangevuld met nieuwe boompjes. Het bos hier is 50 hectare groot’, geeft onze gids van dienst mee. ‘Spijtig dat het bos minder toegankelijk is dan pakweg een jaar geleden. Zo weet ik er een idyllisch plekje,een poel met waterlelies en eendenkroos, maar we mogen er niet meer bij.’

Op een open terrein in de vorm van een halve cirkel installeert Eric zich op een bankje. Op een bordje lees ik ‘Hier zat Rik Poot op zijn 80ste verjaardag en hij zag dat het goed was – 20 maart 2004’. Ik installeer me samen met Clemy bij Eric op het bankje en ook wij zien dat het goed is, hier te midden van de natuur. ‘Beeldhouwer Rik Poot werd geboren in Vilvoorde. Hij zou hier een verjaardagsfeest gehouden hebben’, vertelt Eric. In Vilvoorde staan diverse bekende beeldhouwwerken van zijn Poots hand zoals De Vuist en Het Boerenpaard. ‘Hij werkte vooral met brons en metaal. Ideaal voor zijn vormentaal met holle ruimtes’, geeft Eric nog mee. Tegenover het bankje ligt een mooi, kronkelend vlonderpad. Stiekem hoop ik dat we onze weg langs daar zullen vervolgen. Tot mijn vreugde staan mijn gidsen op en stappen richting houten paadje. Hier is het zalig wandelen. Even later laten we het bos achter ons en wandelen we dwars door een prachtige, grote boomgaard. Wat een rust.

We vervolgen onze wandeling door een doolhof van kleine paadjes als Clemy wijst naar de kerk van Houtem net voor ons. Het gehucht, met de Sint-Antoniuskerk en de twee historische hoeven Monnikhof en Steenhoeve, is beschermd als dorpsgezicht. Een blik in de kerk is ons niet gegund, want die is helaas gesloten. Naast de kerk staat een monument ter nagedachtenis van gesneuvelden. ‘Het monument stond tot voor kort nog in dat parkje, maar dat werd omgevormd tot speeltuin’, vertelt Eric. Nadat we even genoten hebben van de vrolijke kindersnoetjes, wandelen we verder naar de impressionante Hoeve Monnikhof. De hoeve, een stichting van de Abdij van Ter Kameren, doet nu dienst als woonerf met een tiental woonentiteiten. ‘De tante en oom van ons bestuurslid Nicole waren de laatste uitbaters van de boerderij’, geeft Clemy mee. Iets verder werpen we tussen het groen een blik op de Steenhoeve. Destijds ook behorend tot de abdij van Ter Kameren. Wil je de Steenhoeve bezoeken, dan trek je best je dansschoenen aan want het gebouw doet nu dienst als feestzaal.