Wintersport in de Oostkantons

Skiën in Ovifat

Mijn eerste afdaling over de blauwe piste gebeurt door een geweldige laag wit poeder. Vannacht sneeuwde het twintig centimeter bij. De temperatuur duikt vier graden onder nul. Nergens ijsplekken of hoopjes gesmolten ‘sneeuwpap’. Gewoon perfecte omstandigheden. De afdaling begint met een steilere knik, maar zwakt dan af. Om de glij-ervaring te rekken, maak ik brede bochten. Sneller dan ik zou willen, sta ik immers beneden bij de sneeuwlift. Zeshonderd meter is kort. Maar… ik heb geskied! In echte sneeuw. In eigen land, op een goed uur rijden van thuis!

Die belevenis deel ik vooral met andere Vlamingen en Nederlanders. De groene piste (een haast vlakke helling) is veruit de populairste. Vaders die zelf amper het evenwicht kunnen bewaren, begeleiden er dochter- of zoonlief bij hun eerste latervaring. Er wordt vooral gevallen, te voet gegaan, aandoenlijk gesukkeld met de sleeplift, gevloekt in het Kempens en snelheid gemaakt zonder te weten hoe af te remmen. Ik zie skiërs het witte decor in vliegen, waarbij mijn hart even stopt met kloppen. Ik werp me de rode piste af. Die is een stuk steiler en iets hobbeliger. Op het einde liggen er twee weerbarstige richels, waar veel skiërs zich in verslikken. Resultaat: een slagveld. Ik doe de afdaling enkele keren en zoek dan de cafetaria op. De berghuttensfeer uit de Alpen wordt er geïmiteerd met warme wijn en pannenkoeken.

Met de drukte op de blauwe en rode piste valt het mee. De pistes zijn breed en er is plaats zat. Bij de lift moet ik een aanvaardbare tien minuten aanschuiven. Traag sleept de lift mij naar boven. Een oude hoogveenbewoner op gummilaarzen helpt kinderen op de lift. Hij draagt geen blits skipak, maar een ordinaire boerenoverall. Recht uit de stal naar de piste. De man vertrouwt me toe dat hij zelf nooit geskied heeft en het ook niet van plan is. Boven op de piste is de omgeving wondermooi. In het westen heb je uitzicht over de vallei van het veenriviertje Bayehon tot het hooggelegen kerkje van Hockai - een van de hoogste dorpjes van ons land. Naar het noorden reikt het panorama over de eindeloze sparrenwouden van de Hoge Venen.

Langlaufen in Bütgenbach

Ik dring dieper de Oostkantons in. Naar het stuwmeer van Bütgenbach. Daar huur ik langlaufmateriaal en laat me de piste van 8 km aanraden. Eerst glij ik over een stukje Vennbahn, een oude spoorweg die ooit dwars door de Hoge Venen liep. De geprepareerde langlaufsporen zijn deels uitgewist door verse sneeuw. Dat maakt het langlaufen zwaar: het verse poeder glijdt immers slecht. De piste daalt af naar de oever van het meer. Ik passeer ondergesneeuwde bootjes en bereik dan het einde van het meer.

Door de schilderachtige vallei van de Warche, die het meer voedt, klim ik naar een open hoogplateau. Daar ski ik door een witte woestijn. De enkele landwegen zijn ondergesneeuwd en onberijdbaar. Enkele eenzame bomen kreunen onder het gewicht van de sneeuw. Stipjes van andere langlaufers in de verte kunnen amper het overweldigende gevoel van totale eenzaamheid temperen. Ondertussen blijft het hard werken om vooruit te komen. Langlaufen is fysiek een veel grotere inspanning dan skiën. De piste duikt het bos in. Daar begint over besneeuwde en rechte bospaden de verdiende afdaling naar het sportcentrum Worriken bij het stuwmeer.

Wandelen in Botrange

Wie geen skiër is en ook liever past voor langlaufen (hoewel een sport voor alle leeftijden en makkelijk onder de knie te krijgen), kan voor een winterwandeling kiezen. Tegenover het Signal de Botrange (het hoogste punt van België) ligt de toegang tot de Fagne Wallonne, een van de grootste veengebieden van ons land. In wintervacht ligt het veen er onherbergzaam mooi bij. Je kunt ook ’s winters een rondwandeling rond dit gebied maken, ruim 10 km lang. Neem echter steeds een kaart mee, want je loopt er liever geen kilometers verloren in de winter. De vele veenkruisen herinneren aan mensen die dat ongeluk wel te beurt viel…

www.oostkantons.be

Wintersporten

Alpineskiën

In de Oostkantons zijn er drie skigebieden met sleepliften: in Ovifat (615 m), Nidrum (630 m) en Mont (505 m). Het gebied in Ovifat is het grootste en bekendste en vaak het enige waar bij minder sneeuwval geskied kan worden. Er zijn drie skipistes (groen, blauw en rood) met liften en een sleepiste. De skipistes zijn kort (400 à 600 m), maar breed.

Prijzen vorige winter: parking 4 euro, huur skimateriaal (skischoenen + ski’s) 15 euro, inkom skigebied 2 euro (1,50 euro/kind en groepen), gebruik sleepliften 1,50 euro/beurt of 15 euro/18 beurten. Het gebied ligt ten noorden van de dorpskern van Ovifat en is bereikbaar via de N676 richting Botrange. Snowboarden is nergens toegelaten.

www.skialpin-ovifat.com

Langlaufen (ski de fond)

 Wanneer sneeuwcondities onvoldoende zijn voor alpineskiën, kan er toch vaak gelanglauft worden op tal van plaatsen. Bij het meer van Bütgenbach (600 m) bijvoorbeeld vertrekken bij het sportcentrum Worriken een vijftal bewegwijzerde pistes. We volgden de rode piste (8 km, ca. 1.30 u). In het sportcentrum kan je langlaufmateriaal (schoenen en ski’s) huren voor 9 euro. In sommige andere langlaufgebieden (zoals Botrange) moet je toegang betalen.

www.worriken.be/nl/aktivitaeten/langlaufen

Huren

Het skimateriaal dat we huurden, was niet echt van hoge kwaliteit: oud en slecht onderhouden. Begrijpelijk, want de investering kan niet elke winter terugverdiend worden. Er stonden ook lange wachtrijen bij de verhuurstand (meer dan een uur aanschuiven). Mensen die later kwamen moesten zelfs wachten, omdat het materiaal of hun schoenmaat uitgeput was.

Dat is allemaal gemakkelijk te omzeilen door je skimateriaal thuis te huren. Een keten zoals A.S. Adventure verhuurt beter skimateriaal. Je betaalt er wel meer, maar je wint veel tijd. Dit probleem stelt zich minder bij de verhuur van langlaufmateriaal: www.asadventure.com/nl/asa/skiverhuur.html