Op wandel langs de StreekGR Dijleland
De coronaperiode deed de wandelmicrobe bij Pasar-journalist Bart Van Belle alleen maar toenemen. Sindsdien trekt hij er regelmatig op uit voor dagtochten van 20 kilometer of meer. Deze week kiest hij een treinstapper van 23 kilometer langs de StreekGR Dijleland.
- Wandelen
‘Het traject Veltem-Eppegem zou één van de mooiste stukjes van de StreekGR Dijleland moeten zijn, heb ik van horen zeggen. Dat moet ik uiteraard met mijn eigen ogen vaststellen.
Zodra ik het station van Veltem uit ben, stap ik langs de Stationsstraat het dorp uit. Nog even wat te eten en te drinken vinden in een supermarkt en hup: even voorbij de kerk sla ik een buurtweg in, richting Beisem.
Ik passeer de fraaie classicistische Sint-Michielskerk en dan stap ik binnen in het eerste natuurgebied van de dag: de Molenbeekvallei, een stukje natuur dat nog volop in herstel is. Langs bruggetjes en knuppelpaden wissel ik een paar keer van oever om uiteindelijk terug in de bewoonde wereld terecht te komen.
De luchthaven van Zaventem is niet zo ver: dat kan je horen én zien. Een paar kilometers lang loop ik onder één van de drukste aanvliegroutes naar de nationale luchthaven. Terwijl de inwoners van Erps-Kwerps wellicht niet meer opkijken van alweer een vliegtuig boven hun hoofd, sta ik verschillende keren stil om te 'genieten' van het spektakel. Auch, mijn oren!
Gelukkig kan ik even verderop het Silsombos in duiken, een groene oase tussen Brussel en Leuven. De tientallen vlonderpaden in het gebied hebben betere tijden gekend, maar leiden me toch vlotjes door dit mooie stukje natuur. Ik ben blij met mijn stevige en waterdichte wandelschoenen, die zijn hier - zeker bij regenweer - een aanrader.
Bij het beeld van de Zwarte Madam lees ik even de legenden die de ronde doen over deze dame. Zo zouden er hier destijds rond middernacht stemmen hoorbaar geweest zijn, die bezoekers de Molenbeek inlokten en hen lieten verdrinken...
Ik beslis niet te wachten tot middernacht en zet m’n tocht verder. Langs een aantal veldbaantjes en autoluwe wegen kom ik aan de kerk van Nederokkerzeel. Ha, mijn vrienden en ik mogen onze boterhammetjes opeten op het terras van café De Zes Linden, met zicht op... de zes linden in de voortuin van de kerk.
De batterijen zijn weer opgeladen. Met frisse energie beginnen we opnieuw te stappen, verder richting het Torfbroek, op het grondgebied Kampenhout. Jammer genoeg wordt ook hier de rust van het natuurgebied verstoord door de ijzeren vogels boven je hoofd. Ik wandel langs het Hellebos en zie sporen van wat ooit een militair domein was.
Ik passeer een Lourdesgrot uit 1932 in Perk en stap daarna voornamelijk over verharde wegen richting Elewijt. Oorspronkelijk volgde de GR hier een traject langs de Barebeek, maar omdat een privé-eigenaar de stroom van wandelaars beu was, moesten de vrijwilligers van Grote Routepaden op zoek naar een nieuw - en helaas minder mooi - traject.
Toch kruis ik nog verschillende kleinere groenzones voor ik op het traject van de GR Groene Gordel kom. Een pad door het Elewijtse Snijsselsbos brengt me naar het centrum van Elewijt. Net voor ik de tunnel onder de E19 induik, zie ik op een wandelboom van Grote Routepaden dat ook de GR128 dit traject volgt. Leuk detail: ik loop dus op drie verschillende GR's!
Zodra ik de tunnel uit ben, zie ik ook bewegwijzering voor het Rubenswandelpad. De beroemde schilder kocht in 1635 even verderop een vervallen kasteel en woonde hier uiteindelijk vier jaar. Elk uitzicht is hier dan ook een plaatje. Soms zelfs letterlijk: op verschillende plaatsen langs de route kom je canvaskaders tegen met een open doorkijk op een bewaard landschap.
Even verderop kruis ik een drukke steenweg, maar kan gelukkig meteen weer een bospad inslaan. Het pad baant zich een weg naar de oevers van de Zenne. Als ik het water bereik, zie ik de resten van de sluistoren van Weerde, een gebouw uit lang vervlogen tijden dat grotendeels werd verwoest tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Ik volg nog even de oever van de Zenne en zie in de verte de verhoogde spoorwegberm. Ik ben er nu echt bijna. Na enkele honderden meters laat ik de Zenne rechts liggen en stap ik door de Eppegemse velden richting het station van Eppegem, het eindpunt van deze wandeling. En ja, het is waar wat ze zeggen: deze route is absoluut de moeite.’
Bekijk en download gpx van deze treinstapper
De coronaperiode deed de wandelmicrobe bij Pasar-journalist Bart Van Belle alleen maar toenemen. Sindsdien trekt hij er regelmatig op uit voor dagtochten van 20 kilometer of meer. Volg zijn wandelavonturen via zijn Instagram-account.
deel Artikel
