Voorbereidingen voor de Dodentocht: op naar de 35 km

Mijn rugzak is gevuld met regenjas, 1,5 liter water en een zelfgemaakte voedzame cake met frambozen en havermout (veel beter dan de zogenaamde gezonde mueslirepen van in de winkel). Mijn route maak ik heel eenvoudig met de vernieuwde app van RouteYou. Ik kies voor een lus van 35 km met thuis als startpunt en nog geen halve seconde later heb ik mijn route, en ben ik echt klaar voor vertrek. 35 km is overigens niet geheel toevallig zo uitgekozen, want dat is precies de afstand die ik zou kunnen afleggen terwijl de kinderen op school zijn. 

Ik wandel vanuit Ekeren onder meer door de parken en bossen van Brasschaat, de ongelooflijk chique villawijken van ‘s Gravenwezel (hoe groot en imposant kan je wonen, zeg!), langs het woelige Albertkanaal en de kabbelende vaart in Schoten. De laatste kilometers wandel ik door het saaie, grijze Merksem. Voldaan, blij en opgelucht, kom ik thuis aan. Deze mijlpaal is gelukt, oef! “Mama, ga je dan nu voor de derde keer in bad sinds de acht jaar dat wij hier wonen”, vraagt mijn jongste zoon wanneer hij me met kippenvel op de armen door het huis ziet waggelen. Ik knik volmondig van ja, het is nodig. 

Van iedere wandeling kom je beter terug. Je voelt je beter, je hebt je gedachten kunnen verzetten en/of je komt tot nieuwe inzichten. Behalve genieten van de natuur, tijd voor mezelf en rust heb ik na mijn 35 km twee dingen opgestoken:

• Ik kan prima ruim zes uur alleen wandelen zonder enige afleiding (lees: muziek of een podcast beluisteren, of gezelschap aan mijn zij hebben) en zonder één keer te zitten. Ik denk dat dat voor de Dodentocht positief is.
• Minder heugelijk is dat ik de Dodentocht zeker niet op mijn schoenen van Dachstein zal wandelen! Dat zijn schoenen met een stugge zool en een dik profiel, gemaakt voor ruw terrein zoals de bergen, maar blijkbaar echt wel minder geschikt voor verhard vlak terrein. Man man man, wat hebben die mijn voeten zeer gedaan. Een week later voelde ik de pijnlijke harde zool aan de onderkant van mijn voeten nog. 

Oftewel, ik heb soepele schoenen nodig voor de Dodentocht en het liefst twee paar, want ik hoorde uit meerdere hoeken dat ik de Dodentocht best op z’n minst met twee paar schoenen wandel, om de 10 km van schoenen wissel en steeds droge sokken draag. Naast mijn Hoka Challenger’s, waar ik sinds een jaar met veel plezier mee wandel, schaf ik de Delta Low schoenen uit de nieuwe zomercollectie van Grisport aan. Dat zijn “lichtgewicht wandelschoenen die uitgerust zijn met een Double Density zool die voor een natuurlijke afwikkeling van de voet zorgen”. Klinkt als een veelbelovende demping, exact wat ik nodig heb, check! 

Ondertussen heeft de kinesist zijn handen vol aan mij. Hij blijft de achillespees masseren en onder stroom zetten voor een snellere genezing, én pakt ondertussen ook mijn rug aan. Rug kraken, nek kraken - want beide zijn met elkaar verbonden - en de spieren die rug en benen met elkaar verbinden, worden wat soepeler gemaakt. Een menselijk lichaam, het is wat.

Op mijn Instagram account Get Out Of Town deel ik met een bang hartje dat ik aan de Dodentocht zal deelnemen en vraag ik tips aan mijn sportieve volgers die me voorgingen. Die houden zich gelukkig niet in. Ik noteer:

• Zoek afleiding, want op den duur wordt het wat saai. Aarzel niet om een gesprek aan te gaan met onbekenden en loop misschien af en toe een stukje.
• Regelmatig eten en drinken. Ook sportdrankjes.
• Als je naar het toilet gaat, zit dan zo kort mogelijk. Wie te lang blijft zitten, geraakt niet meer recht. 
• Sta uitgerust en ontspannen aan de start.   
• Gewoon blijven stappen :) 
• Spieren die nog niet zo goed zitten, blijven trainen (check!)
• Wandel op schoenen met een soepele zool. Geen te hoge of zware wandelschoenen. (Jep, ondertussen aan den lijve ondervonden)
• Niet overtrainen. Je wandelt dit op karakter.
• Zorg ervoor dat je droog en warm blijft, en dat je ‘s morgens je ‘warme nachtkleding’ aan iemand kunt afgeven. 
• Bij de start vooraan staan. Anders loop je de eerste kilometers op elkaars hielen.
• Mispak je niet aan 'den Duvel' of de pintjes in de buurt van Moortgat. 

Dat laatste zal geen probleem zijn, ik ben niet zo’n bierdrinker. De andere tips neem ik mee in mijn rugzak. Ik kijk er hoe langer, hoe meer naar uit. Nog steeds met een bang hartje, maar “what the mind believes, the body achieves”, maybe? Wordt vervolgd!