De Dodentocht, zijn we er klaar voor?
“De Dodentocht heet niet toevallig de Dooooodentocht, hé Sylvie”, kijkt mijn nieuwe kinesist me streng aan. “Dit is geen pleziertocht. 100 km wandelen is echt wel pittig. Beweeg je veel?”
Ja, ik beweeg veel. Ik loop, fiets en wandel regelmatig (d’uh!). Denk bij dat laatste aan alles tussen wandelen naar de bakker en apotheker in de buurt over wandelweekends met twee wandelingen van telkens zo’n 30 km tot aan meerdaagse huttentochten in de bergen. Mijn twee stokken achter de deur zijn 15.000 stappen per dag zetten en 100 km per maand lopen. Je zou dus gerust kunnen stellen dat ik getraind ben en over een goede basisconditie beschik.
Het is allemaal de schuld van de buurvrouw
Wat daar nog eens bij komt, is dat ik niet vies ben van een uitdaging. Integendeel! Een berg van 4000 meter beklimmen? Check. 30 km lopen voor Kom Op Tegen Kanker? Check. 42 km wandelen tijdens de Nacht van de Maan? Check. Bon, je begrijpt dan ook dat ik meteen een en al oor ben wanneer mijn buurvrouw/(wandel)vriendin Birgit een balletje opgooit over de Dodentocht van de zomer. Spannend!
Zelfs zo spannend dat ik me oprecht afvraag of ik dat überhaupt ga kunnen. 100 km in 24 uur wandelen is, zoals de kinesist benadrukte, echt wel veel hé. Ik zie vol bewondering op mijn Strava mensen 42 km wandelen op 6 uur, 55 km op 8 uur en 100 km op 16 uur. Ongelofelijk knap! Maar kan ik dat wel? Ook al ben ik een fervente wandelaar tot in mijn kleinste teen.
In de koelkast
Over tenen en die regionen gesproken: tijdens mijn wandelweekend van vorig jaar droeg ik mijn flink ingewandelde halfhoge wandelschoenen die om een of andere reden plots op mijn achillespezen duwden. Koppig wandelde ik door, want ‘het viel allemaal wel mee’. Maar achteraf heel dom, omdat ik sindsdien met een zeurende pijn sukkel. De eerste kinesist heeft hier weinig aan kunnen doen. De tweede kinesist, aka de nieuwe strenge, gaat doeltreffender te werk, maar bergt ook mijn plan om in augustus 100 km te wandelen nog even in de koelkast op. Dju!
“Tja, Sylvie, je moet lichamelijk in topconditie zijn hé. Je mag nergens last hebben en ook je rug moet helemaal goed zitten, want die staat in verbinding met zowat alles in je lichaam”, verkondigt de kinesist zonder verpinken. De komende tijd zit ik dus vast aan op z’n minst één kinebezoek per week. Wat de kine dan doet? Hij masseert de achillespees en alles daarrond nogal hardhandig om los te maken wat er vastzit en hij legt mijn spees en kuit onder lichte stroom. Dat stimuleert de doorbloeding en remt de ontsteking af. Oftewel, dat versnelt het genezingsproces, en daar ben ik blij om, want ik wil zo snel mogelijk opbouwen naar de 50 km.
Tips van een pro
Waarom 50 km? Ik laat me door een doorwinterde 100 km-wandelaar vertellen dat ik voor de Dodentocht al best drie keer 50 km wandel, omdat de Dodentocht daarna eigenlijk pas begint. Iets met kaf en het koren. Ook moet ik proberen om steevast aan 5,5 km per uur te wandelen met niet meer dan een pauze van 10 minuten zitten om de 10 km. Kwestie van het tempo er goed in te houden. Ook wandel ik best vanaf nu steeds met een volle rugzak zodat het gewicht op mijn rug tijdens de Dodentocht het minst van mijn zorgen zal zijn.
Ik neem zowel bovenstaande tips als de strenge woorden van de kine in mij op en begin aan de voorbereiding voor mijn allereerste Dodentocht! Letterlijk stap voor stap.
Ik noteer de volgende wandeltrainingen:
- 11 km in 2 uur in het fort van Merksem
- 7,7 km in 1 uur en 20 minuten (naar de beenhouwer met een enorme omweg)
- 9 km in ruim 1,5 uur (cadeautjes kopen langs een saaie steenweg)
- 12 km in 2 uur en 15 minuten in de natuur rond Mechelen
- 22 km in een kleine 4 uur van thuis naar de binnenstad van Antwerpen en terug
Steeds met een goed gevulde rugzak. En ja, daar was ook soms 2 liter melk bij als ik onderweg niet perse iets nodig had.
Voilà, de kop is eraf! Ik ben blij. De pijn in de achillespees gaat op en af. Soms laat die zich onverwachts totaal niet voelen zoals tijdens een tempotraining. Dan soms weer wel na een te lange wandeling of wanneer ik te veel op een dag heb gedaan, maar tijdens het wandelen meestal niet. Het advies van de kine braaf opvolgen door mijn kuiten te stretchen na het wandelen, is dan ook precies wat ik na iedere training doe. Dit kan de pret echter allerminst drukken, want ik heb er zin in! Van een sportieve uitdaging ga ik helemaal aan staan. Hoe zwaar ook, en ondanks kleine kwaaltjes, wil ik dat kost wat kost halen. En dan bedenk ik me: misschien is luisteren naar mijn lichaam nog de allergrootste uitdaging?
deel Artikel
