3 kleine, maar fijne expo’s

Klein is natuurlijk relatief. Shoot me a bird, de nieuwe foto-expo van Siska Vandecasteele, strekt zich uit over verschillende locaties. In het Yper Museum en Cultuurcentrum Het Perron neem je je tijd om foto’s en videowerken te bekijken, zoals je op andere expo’s zou doen. Langs de audioroute Songs for Hector krijg je er kleine, fijne geluidskunstwerkjes bij. Liederen voor Hector, maar ook mijmeringen over fotografie.

Hector Dehaeck was Siska’s overgrootvader. Een getalenteerde patissier met een passie voor fotografie. Zijn bakkerij in Ieper, vlak bij de Grote Markt, stond bekend om haar feesttaarten en pieces montées. Ze had een ‘verbruikzaal’, waar je van koffie en gebak kon genieten, en liet feestdagen niet voorbijgaan zonder de etalage prachtig te versieren. Hector de fotograaf won prijzen in binnen- en buitenland, maar ook Hector de bakker leefde zich uit als visueel kunstenaar.

Toen Siska in het Stadsarchief op het honderd jaar oude fotoarchief van Hector stuitte, laaide haar liefde voor fotografie weer op. Zo ontstond Shoot me a bird, een tijdloze dialoog tussen een overgrootvader en zijn achterkleinkind. Als Pasar-lezer ken je Siska Vandecasteele waarschijnlijk van de kleurrijke foto’s die ze geregeld maakt voor het magazine, maar voor deze expo fotografeerde ze in zwart-wit. Soms kan je moeilijk onderscheiden wie welke foto gemaakt heeft. Of zelfs welke taart gebakken! De grenzen tussen vroeger en nu vervagen. Wat wel doorschemert, is dat taart bakken en fotografie elkaar raken: geen van beide lukt zonder liefde.

Langs de audioroute vind je Hectors foto’s op prentkaarten. Scan de QR-code en beluister het audiokunstwerk Songs for Hector. De route doet locaties in het centrum van Ieper aan, maar brengt je ook helemaal naar het Bakkerijmuseum in Veurne, waar je in het knapperige Vlaamse bakkerijverleden kan duiken. Het museum viert dit jaar zijn veertigste verjaardag.

Shoot me a bird by Siska Vandecasteele tot 29 juni, Yper Museum en CC Het Perron, Ieper. Audioroute Songs for Hector in Ieper en Veurne, gratis.

Van abstracte, geometrische schilderijen wordt soms gezegd dat ze uitnodigen tot sereniteit en verstilling. Mark Rothko had daar een hekel aan: hij wilde een veel breder spectrum van emoties bestrijken. Muziek dient toch ook niet alleen om te mediteren?

Op de expo van Ria Bosman bij Be-Part in Kortrijk zal je waarschijnlijk wel eens aan Rothko denken. De titel Op het ritme van de stilte dekt de lading niet helemaal. Al 45 jaar voert Bosman een spannend onderzoek naar de effecten van kleur op materie. Ze schildert niet alleen op canvas, maar op allerlei soorten textiel, en ook op leder, sisal, hout, tegels, eetmatjes. De textuur van het materiaal geeft ieder werk een subtiel eigen ritme.

Ook op Bosmans expo’s moet je dus je tijd nemen. Haar textielschilderijen zijn opgebouwd uit monochrome doeken, die ze samenkleeft of naast elkaar ophangt. Bekijk haar composities geduldig en aandachtig en je ontdekt hun ritme, harmonie en schoonheid. Zo kan je expobezoek uiteindelijk toch nog een spirituele belevenis worden.

Ria Bosman. Op het ritme van de stilte tot 9 juni, Be-Part, Kortrijk

Wist je dat de Palestijnen een oud volkslied hebben dat er bij iedere crisis nieuwe strofes bij krijgt? Het lied heet Al Ouf Mash’al en weerklinkt nog de hele zomer in de voormalige kloosterkerk van Kunsthal Extra City in Antwerpen, gecombineerd met Mahlers Kindertotenlieder. Kunstenaar Larissa Sansour wijdde er een drieledige videoinstallatie aan, die het hart vormt van haar expo While we count our earthquakes.

Met haar film vestigt Sansour de aandacht op een eeuw van Palestijnse ontheemding. Ze werkte samen met een team van wetenschappers gespecialiseerd in overgeërfd trauma. Voor de muziek zorgden de Libanese componist Anthony Sahyoun en de Palestijnse sopraan Nour Darwish, die de opera-aria live komt zingen op 20 juni.

De Palestijns-Deense Sansour vertegenwoordigde Denemarken in 2019 op de Biënnale van Venetië. In haar films en videoinstallaties gebruikt ze mythen, sciencefiction en dystopische toekomstscenario’s om politieke thema’s aan te kaarten. In In Vitro proberen overlevenden in een bunker een verwoeste cultuur nieuw leven in te blazen door mensen te klonen. In Space Exodus plant een Palestijnse astronaut een vlag op de maan. Naar de maan reizen is gemakkelijker dan ons in eigen land verplaatsen, zeggen Palestijnen vaak onder elkaar.

De werken op de expo zijn al een aantal jaren oud en stellen wantoestanden aan de kaak die al geruime tijd bestaan. Door de actualiteit zijn ze alleen maar pijnlijker en relevanter geworden.

Larissa Sansour. While we count our Earthquakes, tot 21 september, Kunsthal Extra City, Antwerpen