‘Ik heb iets wat het personeel niet heeft: tijd’

Mia, je bent een vrijwillige duizendpoot, wat doe je zoal?

Mia Somers: ‘Ik doe wat ik kan! Helpen bij de maaltijden ’s middags bijvoorbeeld. Of ‘kwispelstappen’: we wandelen samen met een andere vrijwilliger en zijn hond. Ik duw gewoonlijk een rolstoel van een dame die de wandeling niet te voet kan maken. Dat is altijd weer leuk, we zijn buiten, er wordt gelachen en gepraat, de hond zorgt voor de nodige animositeit … Iedereen geniet. Na de wandeling help ik in de cafetaria, drank ronddelen, afrekenen, enzovoort. Tussendoor speel ik chauffeur voor wie vervoer nodig heeft, kom ik graag helpen bij feesten of ga ik langs bij de bewoners van assistentiewoningen om eens een praatje te maken met hen. Toen de centrumleider vijf jaar geleden hulp vroeg, heb ik geen moment geaarzeld. Wij zijn eigenaar van een flat hier en ik ben blij dat ik effectief kan bijdragen tot een warme, gezellige thuis voor de bewoners.’

Wat betekent vrijwilligerswerk voor jezelf?

‘Mijn man had een betonfabriek, waar ik ook werkte. Een vrij harde sector, ik zat altijd tussen mannen en moest me meer dan eens bewijzen. We gingen met pensioen, de kinderen namen het bedrijf over en ik wilde nog wat doen. En geen administratie meer, ik zocht een vrijwillige bezigheid direct tussen en met mensen. De sociale sector is veel zachter. Ik hoef me niet af te jagen, te discussiëren of iets te bewijzen. Integendeel, de vreugde en dankbaarheid van de senioren geven me meer waardering dan ik had kunnen bedenken. Wanneer ik terugkom uit vakantie, hoor ik van hen: “Waar was je nu? Ik heb je gemist!”.

We zijn met een heel team van vrijwilligers en het contact is altijd heel goed. Ook met de leidinggevenden en het personeel heb ik een goede band. Je merkt dat iedereen hier – vrijwillig of betaald – zich inzet met in de eerste plaats een hart voor de bewoners. Na een loopbaan in de zakenwereld geeft dat me echt veel voldoening.’

Op welke manier denk je dat vrijwilligerswerk een verschil maakt?

‘Op vele manieren, eigenlijk. Zonder vrijwilligers zou het erg moeilijk zijn om hier feesten of activiteiten te organiseren. Wanneer we willen wandelen, zijn er mensen nodig om rolstoelen te duwen en er is niet voldoende personeel om dat op te vangen. Er is een bewoonster die elke week reikhalzend uitkijkt naar de dinsdagwandeling. Die uren waarop je mensen daadwerkelijk iets kan geven dat hen gelukkig maakt, koester ik.

Vrijwilligers hebben iets wat het personeel niet heeft: tijd. Ik sla regelmatig een babbeltje met bewoners die verder niet vaak bezoek krijgen, of ziek zijn, of zich een beetje eenzaam voelen. Het vertrouwen dat ik krijg van deze mensen is enorm. Het raakt me ook hoeveel ze van hun leven vertellen. Sommige mensen hebben heel wat meegemaakt, we zien enkel een buitenkant hier-en-nu, maar hun levensverhalen zijn soms erg pittig. Die verhalen draag ik met me mee, en mijn respect voor hen neemt alleen maar toe. Nu hebben ze misschien hulp nodig, maar ooit in hun leven hebben zij zelf heel wat gerealiseerd, of moeten ondergaan. Hoe mooi is het dan dat wij, als vrijwilliger, hen nu comfort, plezier en gezelschap kunnen bieden.’