De bevrijdingsroute van WO II: van Groesbeek naar Berlijn

In het najaar van ’44 trokken de geallieerden door Nederland en Duitsland, op weg naar Berlijn. Wat volgde, was een bloedige strijd vol offers en onverwachte wendingen. Vandaag volgen we die route, niet in tanks, maar met een camper. Langs indrukwekkende musea, slagvelden waar de geschiedenis nog in de lucht hangt, en steden die ooit in puin lagen, maar nu weer bruisen.

Onze eerste stop: het Vrijheidsmuseum in Groesbeek. Buiten staan twee tanks. De ene herken ik meteen: een Sherman, hét symbool van de Amerikaanse bevrijding. De andere? Een gehavende Russische tank uit Oekraïne, opgeblazen op een mijn. Geen relikwie uit ‘44, maar een brok staal uit de actualiteit. Binnen dompelen we ons onder in de verhalen van Market Garden, de gedurfde operatie die Nederland in 1944 had moeten bevrijden, maar eindigde in een fiasco.

Van Groesbeek rijden we verder langs de dodenakkers van het Reichswald, waar rijen jonge soldaten onder perfect gemaaid gras hun laatste rustplaats vonden. We bezoeken Bergen-Belsen, waar de Holocaust zijn diepste littekens sloeg. En Osnabrück, waar duizenden dwangarbeiders de Duitse oorlogsmachine draaiende moesten houden. Maar het is niet alleen een reis door verlies. Wolfsburg, ooit opgericht als nazistad voor Hitlers ‘volksauto’, is nu een toonbeeld van innovatie. En overal zien we hoe Duitsland zijn verleden niet wegmoffelt, maar er juist iets mee dóét.

Berlijn is de grote finale. We volgen de laatste gevechten rond de Reichstag, staan op de plek waar Hitlers bunker lag – nu een doodgewone parkeerplaats – en dalen af in een van de bunkers waar Berlijners zich schuilhielden tijdens de bombardementen. Maar Berlijn is meer dan zijn geschiedenis. Het is een stad die leeft, verandert en zichzelf telkens opnieuw uitvindt. Waar je in de voormiddag door het verleden wandelt en ’s avonds de nacht induikt…

Deze reis is een duik in een zwaar verleden, maar ook een blik op hoe je daar respectvol en hoopvol mee omgaat. Hoe herdenken niet alleen stilstaan is, maar ook vooruitkijken. Want vrijheid is geen zekerheid, het is iets waar je aan moet blijven werken. Elke dag opnieuw.