De filosoof/wijnboer uit de Ardèche
Sommige streken houden hun adem in als de winter komt. De Ardèche niet. Die ademt net dieper. Traag, koppig, met een geur van nat blad en houtrook, van een landschap dat zich niet uitkleedt maar net meer laat zien. In die ruwe eerlijkheid zit haar grootste schoonheid, zeker wanneer de zomerdrukte vertrokken is en de stilte terugkeert naar de dorpjes, de heuvels, de keukens. En ja, ook de wijn…
- Kamperen
Ik trok erheen met een caravan en een open hoofd, op zoek naar wat overblijft als het seizoen wegvalt. De marktpleinen ogen dan kaler, maar elke kaas, elke fles, elke gehaktbal vertelt nog altijd waar ‘ie vandaan komt.
Zoals er Raphaël Pommier is, wijnboer-filosoof van het domein Notre Dame de Cousignac, net buiten Bourg-Saint-Andéol. Geen man van grote verklaringen, eerder iemand die je laat kijken tot je zelf iets ziet. Zijn domein lijkt op het eerste gezicht gewoon een plek tussen de wijnranken, maar zodra hij begint te praten over de seizoenen, de druiven, zijn vaten van oude eik, voel je dat hier iets meer gebeurt. Voor Raphaël is wijn geen drank maar taal. Geen glas, maar een akkoord, bij voorkeur in forte. Voor Raphaël is wijn geen drank maar taal. Geen glas, maar een akkoord, bij voorkeur in forte. Zijn flessen klinken niet, ze spreken. Soms als een viool die je openstrijkt, soms als een cello die blijft hangen. Je hoeft het niet te begrijpen om geraakt te worden.
Ik trok met open ogen door een stilgevallen Ardèche. Geen evenementen, geen attracties, enkel mensen, grond, geschiedenis. En tekenen op een muur die zesendertigduizend jaar geleden zijn gezet in een grot die zelfs de tijd stil kreeg. Want ook dat hoort bij deze streek: iets achterlaten dat blijft.
deel Artikel
