Mijn eerste 50 km wandelen

Die vrijdag 14 juni stond al lang in mijn agenda gemarkeerd. De dagen daarvoor leefde ik er volop naartoe: route uitzoeken, bepalen hoe laat ik zou starten, bedenken wat ik onderweg meeneem en op voorhand een zelfgemaakte voedzame koek in de oven bakken. 's Nachts droomde ik er zelfs over. Ik was dan ook heel blij toen ik eindelijk aan de start stond en de eerste stappen zette. Hoe nietszeggend of onnozel dat er voor andere voorbijgangers wellicht uitziet. 

De route

Ik startte mijn solo hike vanuit het station van Ekeren. De route ging vervolgens door Brasschaat, langs de prachtige villa’s in Kapellenbos, langs Heide, door de Kalmthoutse Heide (één van mijn favoriete wandelplekken aller tijden) en aansluitende Brabantse Wal in Nederland - in deze natuurgebieden kwam ik gedurende uren geen levende ziel tegen, heerlijk! -, en dan terug richting start via Stabroek en Kapellen. Een enorme prachtige lus. Benieuwd naar mijn route? Die vind je op mijn Route You-profiel.

Ik ben een redelijk getrainde wandelaar. De eerste kilometers gingen dan ook heel vlot. Geen vuiltje aan de lucht. Het is pas na een kilometer of 35 dat ik iets begon te voelen, namelijk pijn aan de onderkant van de voeten (alweer!). Mijn nieuwe wandelschoenen van Grisport blijken te licht te zijn. Ze zijn goed voor kortere wandelingen, maar bieden te weinig comfort en demping voor lange afstanden. En onder andere daarom is het zo goed om eens langer te trainen. Hoe bevalt mijn wandeluitrusting me? Heb ik voldoende eten en drinken mee? Het juiste eten ook, en lukt het om regelmatig iets naar binnen te werken? Doet mijn powerbank het zoals verwacht? Ben ik mentaal nog oké?

Adrenaline

Over mentaal gesproken: dat zat zeker goed. Ik surfte op een golf van adrenaline. Ik had er de dagen voordien zoveel zin in gehad en was vastberaden om mijn wandeltocht van 50 km te halen. Dat helpt enorm, merk ik. Ook tijdens het wandelen, had ik er steeds lol in. Qua afwisseling luisterde ik soms naar een podcast en liep ik een paar honderd meter. Dat was goed om eens een andere beweging te doen met mijn voeten, maar mijn plan om af en toe eens 5 km of meer te lopen tijdens de Dodentocht, borg ik al snel op. Dat is echt niet te doen met zo’n grote rugzak op de rug. Hoe langer, hoe meer begon ik ook hardop tegen mezelf te praten. Dat was dan misschien wel een beetje gek, maar bon, ik hield het vol. Met de glimlach tot aan de eindmeet.

Tijdens de wandeling ben ik drie keer even gaan zitten om iets te eten. Ik bleef nooit langer dan 10 minuten zitten om verzuring in de benen te voorkomen. Terug opstaan om verder te trekken, was geen probleem. Gewoon gaan! 

En blijven gaan, aan een flink tempo, waardoor ik na ruim 9 uur terug bij de start arriveerde. Oh, wat was ik blij! Het is gelukt, yes! Ik kan 50 km wandelen. Sterker nog, ik wandelde uiteindelijk 51,8 km én ik had nog over. Ik voelde dat ik nog meer had kunnen wandelen, maar laat ik ook eerlijk zijn, even langer kunnen zitten en de benen wat rust gunnen, vond ik ook niet erg.

Op naar de 100 km?

Of ik de Dodentocht zal halen? Daar durf ik me echt niet over uitspreken. Uiteraard ga ik vol overgave voor de finish, maar ik zal het pas geloven als het daadwerkelijk zover is. Wel heb ik na deze 50 km meer vertrouwen in een positief eindresultaat. Ik geloof erin, het kan! Wat dit gevoel eveneens onderstreept, is dat ik na 50 km fysiek nog redelijk oké was. Ik wandelde ‘s avonds nog naar de winkel voor pizza en tenniste de dag nadien 2 uur zonder mezelf te moeten inhouden. Een grote sprong vooruit in tegenstelling tot de 35 km die ik ruim een maand eerder wandelde en waarbij ik nogal uitgeput en met veel meer pijn thuiskwam. Misschien dat de talrijke bezoeken aan de kinesist en een kleiner wordende zwelling in de achillespees hier iets mee te maken hebben? 

Behalve de kine en regelmatig wandelen, hebben we met onze wandelgroep nog iets gedaan om ons voor te bereiden op de Dodentocht en dat is een workshop over voeding volgen bij personal trainer High On Life. Daar drukten ze ons op het hart dat de Dodentocht eigenlijk nu - toen 50 dagen voor de start - al begonnen is. Nu gezond eten, is kapitaal opbouwen voor tijdens de tocht. We weten ook wat ons te doen staat drie dagen voor de start, wat te eten en drinken tijdens de tocht en daarna. Wat personal trainer Maarten ook weet, is dat we het op een gegeven moment sowieso moeilijk gaan hebben en dan moet het mentale het overnemen. Zijn tip: bedenk nu al wat je dan gaat doen of nodig hebben om jezelf erdoor te sleuren.

Goeike! Ik ga onder meer mijn kinderen hiervoor inschakelen en reacties lezen die ik op mijn Instagram kreeg nadat ik vertelde over mijn wandeling van 50 km. Dat waren berichten in de trant van “Komt helemaal goed in augustus” over “Die Dodentocht gaat helemaal lukken” tot “You go girl”.

Spannend hé! Duim je mee? 

Volg de Dodentocht van Sylvie mee via haar Instagram account @getoutoftown.be.