14x Londen op kindermaat

‘Dit is eigenlijk een rijdend vliegtuig’, merkt Mirtha waarderend op. We zijn aan boord van de Eurostar en nestelen ons comfortabel in het pluche. Lucy gniffelt over de andere passagiers: ‘Die mensen zullen denken: oei, kinderen, dat wordt een helse rit. Maar’, fluistert ze, ‘zij weten niet dat wij weten dat je op de trein rustig moet zijn.’ Zo’n treinrit is ideaal om in vakantiestemming te komen. ‘The London Eye is 36 giraffen op elkaar’, informeert Felix ons. ‘Wat is The London Eye?’ vraagt Lucy. ‘Dat is een soort … reuzenreuzenrad’, legt hij uit. ‘Het duurde zeven jaar om dat ding te bouwen, en een week om het rechtop te zetten.’

Hij bestudeert de reisgids nog wat verder. ‘Het is in elk geval heel veilig, want het draait al 17 jaar en er is nog nooit iemand uitgevallen.’ ‘Misschien wel, maar hebben ze het niet in de krant gezet’, vermoedt Lucy. Tja, die jeugd van tegenwoordig maak je niks wijs. Exact twee uur en een minuut later stappen we uit in London Saint-Pancras. Wat een verschil met het verkreukelde gevoel na een vlucht. Wij zijn fris en fruitig en helemaal klaar om Londen in te palmen.

Het is in Londen net als in Parijs: het establishment houdt zich op in het westen van de stad – met chique buurten als Chelsea, Notting Hill en Kensington – terwijl het jonge, creatieve volk bijeentroept in het oosten. East London is in volle expansie, met voorheen groezelige buurten als Spitalfields en Shoreditch die de afgelopen jaren in ijltempo van gezicht en sfeer veranderden. Maar er is meer te vinden dan hippe shops, (koffie)bars en restaurants alleen.

Banksy begon zijn street art in Shoreditch, en heel wat streetwise talent uit binnen- en buitenland volgde zijn voorbeeld. Resultaat? Je valt hier van de ene verbazing in de andere, gewoon door de buurt te voet uit te kammen en je ogen open te houden. Felix spot zelfs een werk van onze landgenoot Roa, een larger than life zwart-witte tekening van een vogel. De straten rond het kleurrijke Brick Lane – ook wel Curry Lane genoemd, vanwege de vele Bengalese eettentjes – en Shoreditch High Street herbergen heel wat interessants voor wie zijn zwervende voeten volgt. In Rivington Street valt trouwens een echte Banksy te bewonderen. Achter glas. O ironie! ‘This wall is a designated graffiti area’, lezen we. De kinderen gaan zitten op de bank onder het werk van de wereldberoemde kunstenaar en laten de coolness van het gebeuren op zich inwerken.

Een stad ontdek je nog altijd het best te voet, en dat is met kinderen niet anders. Moet er tussen het wandelen door gepauzeerd worden? Dan graag met een fenomenaal uitzicht. Lucy en Mirtha ploffen enthousiast in de goed van kussens en dekentjes voorziene bank op het Boundary Rooftop terrace in hartje Shoreditch. Ook bij grijze luchten kan er in Londen volop geterrast worden, het liefst boven op gebouwen, waarbij er niet teruggedeinsd wordt voor het stoken van een knus vuurtje. De meisjes bestellen verse munt- en kamillethee, terwijl wij ons kunnen verheugen op een uitgebreide cocktail- en wijnkaart. En dan maar kijken. ‘Daar! De augurk!’ wijst Felix, doelend op The Gherkin, de iconische wolkenkrabber van Norman Foster die officieel eigenlijk 30 St Mary Axe heet. Al klinkt augurk zoveel beter.

‘What can I get you, sweetheart?’ De vrouw achter de bar kijkt Lucy vragend aan, maar onze jongste reporter zit midden in een keuzestressmoment. Dark Sugars Cocoa House is dan ook niets minder dan ‘a dream come true’ voor een chocoholic als Lucy. Sprakeloos neemt ze de inhoud van de verrukkelijke shop annex café aan Brick Lane in zich op. Er hangt een swingende Afrikaanse vibe, met dank aan de Ghanese eigenares, die opgroeide op de cacaoplantage van haar familie. Passeren de revue: witte chocolade met muskaatnootvulling, ufo-vormige pure chocolade met sinaasappel, toffee en praliné. En omdat we hier dan toch zijn, gooien we er nog een warme chocolademelk mét slagroom tegenaan. Die wordt door de kinderen prompt gequoteerd als ‘de lekkerste ooit.’

Na een behouden vaart(je) op de Thames zetten we voet aan wal op de uitgestrekte Unesco-site in Greenwich Park, in de zuidoostelijke uithoek van Londen. Er hangt een haast dorpse sfeer, met als kloppend hart het Maritiem Museum. In dit historische pand met bakken glorieuze grandeur huist de geschiedenis van het Britse scheepvaartleven – they ruled the waves, you know. We monsteren tot de verbeelding sprekende maquettes, kleurrijke boegbeelden (die brachten geluk plus een paar extra ogen om de weg niet kwijt te raken op zee), zwaarden, munten en servies.

Verder omvat de collectie werk van grote schilders als Turner (het mythische The Battle of Trafalgar) en Gainsborough. Maar het leukst zijn de verhalen. Gewillig laten we ons onderdompelen in meeslepende histories over oorlog, thee, zijde, zilver en specerijen. De kinderen krijgen een iPad te leen en lopen ermee over een zaalvullende wereldkaart. Telkens als ze ergens blijven staan, krijgen ze feiten en weetjes over die plek opgedist. De geknipte manier om hen aan boord te houden.

Het grazige Greenwich Park herbergt zoveel moois dat je er makkelijk een volledige dag kan doorbrengen. Langs de kade ligt het schip Cutty Sark voor anker, de enige overblijvende theeklipper ter wereld, gebouwd in Schotland in 1869. In de Astronomy Galleries kom je dan weer alles aan de weet over ons zonnestelsel, dark energy en galaxies far, far away. Vol ontzag voelt Felix aan de asteroïde die ooit de dino’s de das omdeed. ‘The oldest object you’ll ever touch’, staat erbij. Dat kan kloppen: het ding is zo’n 4,5 miljard jaar oud. Nog wonderlijker is de tijdlijn in het Royal Observatory. Hier snijdt de Greenwich Meridian Time het stenen pad letterlijk in tweeën. ‘Je kan hier gewoon naar een uur geleden gaan’, zegt Mirtha, met een been in onze tijdzone en een been in de andere zone. Tijdreizen was nog nooit zo simpel! De helling in het park blijkt zich ook uitstekend te lenen tot eraf rollen met duizelingwekkende snelheden. Citytrip? Allemaal goed en wel, maar er moet ook een ravotquotum gehaald worden.  

Een echte Londense afternoon tea? You bet. De bevallige Dahlia lacht haar parelwitte tanden bloot, terwijl ze ons uitlegt wat dat zoal inhoudt, thee-met-benefits bij Sketch. Toverwoorden als sandwiches, scones, cakes en pastries vliegen ons rond de oren. ‘Je mag alles proeven’, zegt ze, ‘en van wat je lekker vindt, mag je meer vragen.’ Een werkwijze waar de kinderen gretig mee instemmen. De theekaart heeft de allures van een naslagwerk en grossiert in alles, van earl grey tot chai, van sencha tot oolong.

Grappig genoeg was het een Fransman die hier het Britse theegebeuren opschudde en er een moderne twist aan gaf. Chef Pierre Gagnaire, die de afgelopen decennia de ene Michelinster na de andere aan zijn koksmuts reeg, maakte van Sketch een plek om bij te watertanden. Tel daarbij het Alice-in-Wonderland-waardige interieur (vergeet niet de wc te gebruiken!) en je hebt een onversneden magische sfeer, alsof het Pasen, Kerstmis en Sinterklaas tegelijk is. Als afscheid krijgen de kinderen nog een teddybeer. Officieel heet die Pat, maar Lucy noemt de hare prompt Dahlia.

Dat die in rood en zwart uitgedoste bewakers van de koningin ook wel eens moeten rusten, daar hebben de kinderen alle begrip voor. Meer nog, ze vinden het de max. Londens populairste attractie willen wij aan ons voorbij laten gaan, maar zij zijn vastbesloten. Ze willen naar Buckingham Palace! En daar met eigen ogen de Changing of the Guard zien. En zo komt het dus dat we rond 11 uur – samen met heel veel andere mensen – staan te kijken hoe in berenmuts geklede mannen met militaire precisie van het paleis wegmarcheren. Met gepaste muzikale ondersteuning, dat spreekt. De kinderen vinden het enig.

‘Pedestrians, dat zijn monsters hé?’ veronderstelt Felix, wanneer we ons begeven naar Saint James’s Park om na de Big Ben en Buckingham Palace even in het gras te liggen en naar de Londense lucht te kijken. Hij heeft het woord herhaaldelijk opgemerkt op verkeersborden en herkent het uit een zombiespelletje. Nee, zeggen we. Hier in Londen zijn het gewoon voetgangers, die net als wij door het prachtig aangelegde Koninklijke Park kuieren en genieten van het uitzicht.

Het kolossale British Museum is een klassieker van formaat en herbergt zo’n dertien miljoen objecten, die ruim een miljoen jaar geschiedenis omspannen. Misschien nét te veel om in een namiddag te zien, bedenken we, dus laten we de kinderen kiezen. De eer is aan de Romeinen. Felix vindt de bustes, munten, kruiken, beeldhouwwerken, juwelen, bestek en vazen uit het Romeinse Rijk best intrigerend. Al had hij ook wel zin gehad in de workshop Build Roman Britain in Minecraft die enige tijd later op het programma stond.

‘Al maanden volgeboekt’, is de boodschap van de dame aan de ingang van de wolkenkrabber 20 Fenchurch Street, bijgenaamd ‘de Walkie-Talkie’. Voor we binnensmonds kunnen vloeken, zegt ze: ‘Maar tussen 8 en 10 uur ’s ochtends kan je binnen zonder reservatie. Wees op tijd, want er mogen maar een beperkt aantal mensen in.’ Dus zetten we de volgende ochtend onze wekker extra vroeg en zoeven met de lift naar de Sky Garden op de 35ste verdieping. Daar wacht ons een tropische daktuin en een magnifiek 360 graden-uitzicht op de skyline van Londen. Het lijkt wel of we The Shard – ‘de scherf’, de 310 meter hoge wolkenkrabber van architect Renzo Piano – kunnen aanraken.

‘Waarschijnlijk’, zo lezen we in het smakelijke krantje dat Borough Market uitgeeft, ‘deed Shakespeare hier z’n boodschappen.’ Zeker is in elk geval dat de heerlijke overdekte markt, waarvan de roots teruggaan tot 1014, de place to be is als je wil proeven van Londens culinaire rijkdom. Al slenterend proeven we van olijvenbrood van Bread Ahead, raclette van Kappacasein, pompoentaart van Pieminister, kaas van Neal’s Yard Dairy, chocolade van Rabot 1745, honing uit Hackney van The Golden Company en worstenbrood van Hobbs Meat Roast. Voor de tientallen andere geurige stalletjes en kramen komen we graag terug.

Aan de zuidelijke oever van de rivier – op een boogscheut van The London Eye – staat het Southbank Centre, als een lichtend baken van cultuur en creativiteit. Het gebouw uit 1951 biedt onderdak aan een resem podiumkunsten en wisselende tentoonstellingen, ook voor kinderen. Binnen zijn jongeren aan het dansen, buiten skaten tieners over het asfalt en kuieren gezinnen met zicht op het water. Een bruisende, inspirerende plek. En de allerleukste ontdekking moeten we dan nog doen: de lift zingt. Awesome! Ze brengt Martin Creed’s Work No 409, compositie voor koor en lift, ten gehore, en heeft zelfs een eigen Twitteraccount (@SingingLift). Geniaal!

Tekst Kristien In-‘t-Ven – Foto’s Greetje Van Buggenhout

Dit artikel is verschenen in november 2017.